They were clouds in my coffee
28 Februari Jaar 2
Je beste vriendin moet je haten en liefhebben tegelijk. En meestal ga je uiteindelijk nog meer van haar houden om wat ze ooit verkeerd deed.
Ina en ik, wij zijn geen vriendinnen 'zolang we ons kunnen herinneren.' Ik heb tevergeefse pogingen gewaagd om zo'n vriendschappen te bereiken, maar het is nooit zo geweest. Integendeel. Ina ontmoette ik op de middelbare school, waar we allebei even klein, belachelijk en onzeker waren. We zaten in elkaars klas en raakten bevriend. Dat is sindsdien zo gebleven.
Op mijn negentiende verjaardag gaf ze me een computerprogramma cadeau. Een schrijfprogramma, compleet met alle gesofisticeerde mogelijkheden als het opslaan van personages en indexkaartjes, zodat je je eigen plot niet uit het oog zou verliezen. Je kon ook notities opslaan en toen ik het programma voor de eerste keer opende, had ik al één notitie. Van Ina, uiteraard.
"Want ze went wel steeds meer aan dit leven
Voelt toch dat er iets niet klopt
Een hart dat niet zo snel meer slaat
Een stem die niet zo stoer meer praat
Maar erger nog
Een heimwee die niet overgaat"
(Naar: Yevgueni - Robbie II)
Schrijf het op.
-x Ina.
Toen haatte ik haar dus. En meteen daarna besloot ik dat ik van haar hield, om haar bezorgdheid en het feit dat ze zomaar mijn gevoelswereld binnenwalste, zonder zich af te vragen of ik dat wel zou willen.
(Dat kan ik natuurlijk allemaal wel beweren, maar de eerlijkheid gebiedt me toch wel te zeggen dat ik op dat moment en de meeste momenten die volgden, vooral kwaad was op haar. Pas nu, nu ik zie wat er veranderd was en kan lachen om mijn eigen stompzinnigheid, ben ik haar dankbaar en heb ik haar lief als nooit tevoren.)
De enige wraak die ik zo snel kon bedenken, was doen wat ze waarschijnlijk absoluut niet verwachtte: het inderdaad opschrijven. En de dag na mijn verjaardag, nadat ik er discussies met haar over had gevoerd, ging ik dus overstag. Een week later schreef ik het ook echt op. Ik denk niet dat ze verwachtte dat ik het ook echt af zou maken, maar dat deed ik dus wel, een jaar later.
Lieve Iemand, ik heb dit voor en door jou geschreven. 'Stuur het op', zei Ina toen ze het gelezen had. En ik verklaarde haar voor gek, want ik zou er wel voor zorgen dat je dit nooit onder ogen zou krijgen. Maar ze wist me alweer om te praten. Leg het uit en stuur het op, zei ze. Dat hij het weet. Dat je kan stoppen met je stomme zelfverwijten. Dat zei ze allemaal en uiteindelijk gehoorzaamde ik maar. Ik vraag niet meer van je dat je het leest. Ik heb denk ik zelfs liever dat je er niet op antwoordt.
Dus bij deze.
Ann.
0 reacties:
Een reactie posten