018

Vrijdag 19 maart Jaar 1

Alles went, na een tijd. Zelfs steeds maar weer moeten wennen went, na een hele lange tijd. Ik ben geen meisje voor veranderingen, integendeel. Uiteindelijk ga je dat overdrijven. Uiteindelijk loop je met je kop tegen de muur en met gesloten ogen recht in de val die je zelf zo nauwkeurig had uitgezet, ook al ben ik ook geen meisje om met gesloten ogen te lopen. Te veel risico's, en van die dingen. Ik ben meer het type dat boodschappenlijstjes maakt voor moest ze ooit een onweerstaanbare drang voelen een amandelcake te bakken. Ik kan niet bakken en ik lust geen amandelen - ik bedoel maar.

Er werden mij heel veel adviezen gegeven, toen. Dat je eerste verliefdheid de mooiste is, en degene die je nooit meer zal vergeten. Ik was koppig en naïef, en deed net alsof dat allemaal niet van toepassing was. In plaats daarvan wandelde ik dus vrolijk met gesloten ogen mijn eigen val in en deed alles waarvan ik nog geen halve maand eerder had gezworen er nooit aan toe te zullen geven. Zo gaan de dingen, waarschijnlijk.

Hij had de gewoonte je altijd recht aan te kijken wanneer je iet zei dat (ook) aan hem gericht was, vooral wanneer hij zich kwaad maakte. Hij had de gewoonte aan zijn rechter oorlelletje te friemelen wanneer hij nadacht, of niet wist wat hij moest zeggen. Hij friemelde aan zijn oorlelletje toen het jaar op zijn einde liep en ik lachend zei dat we zeker contact zouden houden in de vakantie, want dat ik hem zo lang niet kon missen. Andere keren vond ik het mooi, toen deed ik alsof ik het niet gezien had.

Na een tijd went alles. Alles went en na een tijd word jij ouder. Ik werd slimmer, en halfvolwassen. Ik groeide op en zegde mijn knuffelberen vaarwel. Je gaat naar het tweede middelbaar. Naar het derde. Uiteindelijk ga je zelfs naar het vierde middelbaar en vraag je jezelf af hoe de tijd zo is kunnen voorbijvliegen, waarom je niet beter hebt opgelet. . MisschAan de vooravond van dat vierde jaar, begon ik na te denken. Ik zou zestien worden dat jaar. Ik vroeg me af wie ik wilde worden. Waar ik vandaan kwam en waar ik heen wou. Ik praatte toen al een tijdje met een maatschappelijk werkster op school, omdat ze dachten dat ik faalangst had ('ze', dat is dan iedereen behalve papa, want volgens hem bestaan zo'n dingen niet). Zij begon te vragen welke richting ik wou kiezen voor de laatste graad, en of ik al iets wist voor daarna. Met 'daarna' bedoelde ze de grote enge wereld waarover we eigenlijk niet spraken. Met mijn angsten zou ik zelf wel leren leven. Dacht ik.

Uiteindelijk doe je niets alleen.

Ik raakte alles kwijt dat jaar. Ik voelde al op de eerste september dat het mis zou gaan. Misschien is dat vrouwelijke intuïtie, of misschien was het al langer bezig en stond het intussen in grote koeienletters op mijn voorhoofd geschreven. In elk geval ging het mis. Allemaal. Alles. En wennen heeft dat nooit gedaan.

Ina verkondigde dat ze zin had in het nieuwe jaar. Dat deed ze op de speelplaats, terwijl ze Emmeline en Lily rond de hals vloog en zich luidop afvrog waarom we al zo oud geworden waren. Ik kan daar niet op antwoorden. Lily meende dat een eigenschap van de tijd het verstrijken ervan is. Emmeline keek naar mij en zei niets.

Emmeline en ik waren altijd via-via-vriendinnen geweest. Meisjes die per toeval met elkaar in contact waren gekomen en per toeval vriendinnen waren geworden. Dat wil niet zeggen dat we het niet met elkaar konden vinden, integendeel, alleen was er niets onvoorwaardelijks aan onze vriendschap. Ina en ik hadden elkaar nodig, Lily was onze moederkloek (ook al gaf ze dan adviezen als 'zoekt u ne schone jongen en dan zal da allemaal wel rap vergeten zijn'). Emmeline en ik zaten daartussen, wij hadden niet echt een funtie, toch niet ten opzichte van elkaar, zoals tweelingzusjes die per se een andere identiteit aan willen nemen. Toen Ina aangekondigd had dat ze het nieuwe jaar fijn vond, sprak mijn gezicht waarschijnlijk boekdelen. Nieuwe jaren zijn niets voor mij. Ik ben de eerste anderhalve week van het jaar alleen maar misselijk, omdat ik bang ben voor de leerkrachten, mijn klasgenoten, de hogere- én de lagerejaars en omdat ik mezelf weer helemaal van voren aan moet bewijzen, en mezelf moet overtuigen dat ik echt niet door de mand zal vallen en uit mijn richting geschopt zal worden. Het liefst zou ik gewoon fastforwarden naar oktober, wanneer alles en iedereen een beetje op zijn plaats valt en de kreukels zowat gladgestreken zijn. Emmeline is daar (net als Ina) heel anders in, met als verschil dat Ina dat grappig vond en Emmeline alleen maar ergerlijk. En op zich zijn zo'n meningsverschillen geen onoverkomelike rampen. Tenminste, dat zijn ze niet tot één van beide partijen de grens oversteekt en het onoverkomelijkt máákt. En daarom voelde ik op één september al dat er zich een rotsblok in mijn maag aan het nestelen was.

En dan was er Iemand, die nog altijd zijn vrolijke en joviale zelf was gebleven, en die mij nog steeds 'klein meisje' noemde wanneer hem dat goed uitkwam (vooral in discussies, wanneer hij beweerde heel veel meer levenswijsheid te hebben, ondanks ons leeftijdsverschil van amper twee jaar). Iemand begon aan zijn laatste jaar en ik was doodsbang van zijn weggaan. Zo'n dingen lossen zichzelf niet op. Die worden alleen maar erger, tot je het zelf onmogelijk maakt. Daar zitten ze dan op te wachten.

Ik dacht nog vaak terug aan de vorige jaren. Ik leefde er praktisch in. Toen Emmeline begon te sneren (misschien in de hoop dat ik zou denken dat het voor mijn eigen bestwil was), dacht ik aan de bezinningsdagen van het vorige jaar, waar ze me vertelde dat ik lief was, en een goed luisterend oor. En veel te onzeker. Toen Ina zei dat ik overdreef, dacht ik aan de brieven die ze had geschreven terwijl ze op reis was, waarin ze zei dat ze me miste en dat het theatrale van de Italianen haar aan mij deed denken, maar dan op een positieve manier. Wanneer Iemand zuchtte en zei dat ik vermoeiend was, haalde ik me alle keren dat hij me een compliment had gegeven voor de geest; omdat dingen wel wennen, maar uiteindelijk nooit volledig weggaan.