|0058

If I never knew you.

Ik ga niet naar de Chiro vandaag. In plaats daarvan sluit ik me met een boek op in mijn kamer en kom er pas uit als ik de laatste pagina vier keer herlezen heb. Daar dient de vakantie voor, voor dat nietsdoen. Al valt lezen niet onder nietsdoen, maar dat terzijde. Iemand stuurt een kort sms'je om te vertellen hoe het gaat in Italië en ik kan niet anders dan hem missen.

|0057

With a little bit of luck.

Met een witte muts op mijn hoofd, loop ik met een vriendin over het Stationsplein. Met een muts, want het is, gezien de datum, veel kouder dan het zou mogen zijn en de weergoden hebben ook duidelijk geen zin daar iets aan te veranderen. Dus dan maar een muts. "Zou je een paashaas willen zijn?" vraag ik aan Vriendin, die verbaasd knippert, maar dan beseft dat ze tegen mij praat en zo'n vragen dus heel normaal zijn. "Een paashaas", herhaalt ze en moet er even over nadenken. Ik wacht geduldig, tot ze zegt: "Neen, ik denk het niet." Ik vraag waarom niet, maar we komen iemand tegen die we kennen en ik vergeet erop terug te komen. Jammer, want ik had het graag geweten.

Ik zou wel een paashaas willen zijn, denk ik. Een paashazin dan, of zo, al klopt dat woord niet. Toch als dat is zoals het in kinderboeken wordt voorgesteld; wonen in een groot, geverfd ei en een heel jaar vakantie, alleen eieren moeten verven en één week in het jaar rondbrengen. Ja, dat zie ik nog wel zitten. Maar als ik volgend jaar mijn keuze moet maken tussen Latijn-Wiskunde, -Wetenschappen en -Moderne Talen, zullen ze op de vraag welke richting ik moet kiezen om Paashazin te worden, waarschijnlijk wel niet kunnen antwoorden.

|0056

Jij die me redden wou.

Paasvakantie. Logischerwijze doet dat denken aan nietsdoen, luieren, paaseieren eten, door de zon lopen in een zomerrokje (of een kortere broek, voor de mannelijke lezers onder ons), nog meer nietsdoen en heel af en toe ook een beetje huiswerk maken. Natuurlijk dat laatste in een te verwaarlozen mate - dat is logisch en evenwel geweten. Ik heb nooit veel gehad met de paasvakantie. De dicht bij het einde van het schooljaar en te ver van het echte er-bijna-zijn. Het gevoel dat iets gaat eindigen, maar weten dat het nog een tijdje zal duren, ik houd daar niet van. Van paaseieren uiteraard wel. Liefst witte. (Van witte paaseieren is warme chocolademelk maken niet zo lekker, dus dan hoef ik niet bang te zijn dat Zus ze inpikt omdat ze dorst heeft. Witte chocoladeeieren mag ik allemaal opeten, van de eerste tot de laatste).

Ik vind de paasvakantie een periode van wachten. Wachten op Iemand, die op vakantie is, wachten op de Paashaas, wachten op de wederopstanding van een menselijke god etc. Het is een vakantie die ik liever zou overslaan - moest het uiteraard geen vakantie zijn. In plaats daarvan speel ik paashaas voor mijn kleine familieleden, eet witte paaseieren en schrijf brieven naar mensen die ik pas zal versturen als ze thuis zijn. De ene vanuit Italië, de ander vanuit Frankrijk. Maar ik schrijf wel gewoon in het Nederlands - ík blijf tenslotte thuis.

|0055

One sweet love.

Het laatste lesuur voor de paasvakantie hadden wij PO en logischerwijze hebben we daar niets anders gedaan dan gepraat, gelachen en nog meer gepraat. Toen de lerares ons een prettige vakantie wenste, was ze waarschijnlijk gewoon blij dat we weg waren. En wij waren nog veel blijer eens we de schoolpoort doorliepen en luidkeels iedereen een fijne vakantie wensten. De eerste vrijdag na de paasvakantie is het 100dagen, maar vandaag hoeft daar (nog) niet aan gedacht te worden. Godzijdank.

Zaterdagavond sneeuwt het. Ik sta vol verbazing voor mijn slaapkamerraam en kijk met een grote grijns op mijn gezicht naar de witte vlokken die op de grond af dwarrelen. Sneeuw is iets mooi. Bijna euforisch vraag ik hem via een tekstbericht of het bij hem ook sneeuwt en zijn antwoord is ja. Opgetogen vertel ik hoe mooi het bij ons is en blijf maar uit het raam staren, sneeuwvlokken volgen en de straat door kijken.

Ik wil niet gaan slapen, ik wil naar de sneeuw blijven kijken en ik laat mijn gordijnen open, terwijl ik in mijn bed in een schrift lig te krabbelen en om de zoveel tijd bedenk dat we dit op Kerstmis hadden moeten hebben. Maar het maakt niet uit. Pasen is ook een mooi moment om te sneeuwen. Misschien hebben de weergoden onze gebeden eindelijk gehoord en zijn ze herrezen uit hun warme dood. (Het ís er tenslotte de tijd van het jaar voor.)

|0054

Tell her.

Zeven lesuren lang probeerde ik te luisteren naar leerkrachten, waarvan de meesten lesgaven met een air van 'Ik weet dat het de voorlaatste dag voor de paasvakantie is en ik heb ook geen zin hier te staan, maar luister nu maar gewoon.' Erg bevorderlijk voor je concentratievermogen is dat natuurlijk niet. De mensen die het geld kwamen ophalen voor de sponsortocht, hadden dat beter tijdens het derde lesuur gedaan. Dan was het tenminste nog een welkome afwisseling geweest.

Zeven lesuren lang probeerde ik te luisteren naar mijn klasgenoten, die vrolijk babbelden over dingen waar ik niets van begreep. Zelfs Ina probeerde niet meer te volgen, want het verhaal was te lang en te ingewikkeld. Dat krijg je met roddels. Na vier lesuren was er eindelijk een adempauze van een uur en een kwartier, daarna ging het van Latijn naar wiskunde, dus van kwaad naar erger. Ik wou vakantie en wel nu.

Zeven lesuren lang zat ik ongeduldig te wachten op de bel die het einde van het lesuur zou aankondigen en het was elke keer een opluchting. Om vijf na vier haalde ik mijn fiets zo snel mogelijk uit het rek en spurtte samen met Ina weg van school. Ik begreep waarom mensen zingen in de regen en dat vertelde ik Iemand. Hij schoot alleen maar in de lach. Hij had van mij ook wel mogen zingen, maar misschien doen jongens dat niet zo graag.

|0053

Come Around Soon.

Ik leef nog. Voor een volledige negenennegentig percent (de andere bleef steken tussen mijn examen wiskunde, denk ik.). En ik ben terug. Denk ik. Ook voor een volledige negenennegentig percent, misschien zelfs meer. Vandaag liep ik voor het goede doel een groot aantal kilometers. Met school, uiteraard. Er zijn veel scholen die zoiets verzinnen, maar met de onze vind ik het toch altijd wel fijn. (Strikt genomen kan ik niet vergelijken, maar dat is strikt en vandaag mag het allemaal wel wat losser.). Het was in het thema van '2015, de tijd loopt', er liepen mensen van de laatste jaren rond met een T-shirt met een klok op en wij moesten een AIDS-spel spelen. Wat uiteraard heel educatief is en zo.

Maar de zon scheen. De zon scheen, de modder zorgde alleen voor lachsalvo's (de meisjes voor ons waren lachwekkend. Op zijn minst), de opdracht die we moesten maken liepen we voorbij en we huppelden om het smalle padje. Hand in hand. Op school kregen we soep of water en er stond een grote wekker die vertelde dat ook de tijd van de directeur liep. We lachten er eens mee. We hebben veel gelachen vandaag. Maar de zon scheen, de paar regendruppels droogden even snel als ze vielen en vijftien kilometer weg brandde er een klein lichtje in mijn hoofd.

Wie zou daar niet blij van worden?