021

Donderdag 25 maart Jaar 1

Het was half oktober toen ik begreep dat de dingen zich voor de verandering niet uit zichzelf zouden oplossen. Ina en ik fietsten nog steeds samen naar school en naar huis, af en toe met Iemand of Broer. Ik koos een dag waarop ik wist dat er niemand bij ons mee zou fietsen. Ik wist dat als ik het uit zou stellen, ik het niet zou doen, en dat ik, als ik het niet zou doen, Ina kwijt zou raken.

De eerste zin was het moeilijkst. De eerste zin is altijd het moeilijkst. We fietsten al vijf minuten in stilte toen ik eindelijk mijn keel schraapte en zacht 'het spijt me' fluisterde. We waren aan een kruispunt en ik dacht dat ze me niet gehoord had, dus slaakte een geschrokken kreet toen ze me bijna omverreed toen ze haar fiets aan de kant ging zetten. Ik volgde haar voorbeeld en keek haar zwijgend aan, want kon niets anders bedenken. "Mij ook", zei ze uiteindelijk kalm, "ik had niet zo mogen doen." Ik probeerde niet te laten merken of ik daar al dan niet mee instemde, maar glimlachte een beetje, voelde hoe de druk op mijn schouders begon te verminderen nu het ernaar uitzag dat Ina en ik elkaar niet levend zouden villen. "Je had waarschijnlijk gelijk", mompelde ik, niet helemaal zeker of ik dat meende. Ina moet dat aangevoeld hebben, maar ze zei er niets over. "Ja, nou, dat heb ik wel vaker", grapte ze luchtig. Ik glimlachte vrijuit. "Anneke toch", grinnikte ze. We omhelsden elkaar, en ik besefte dat zij hier al even lang op wachtte als ik. "Ik heb je gemist" vertrouwde ze me toe toen we terug op onze fietsen stapten, en bevestigde mijn vermoedens.

We babbelden, een beetje onwennig, maar wel terug normaal. Ik vroeg haar naar Emmeline en Lily, uit nieuwsgierigheid, en omdat ik hen ook miste. Ina aarzelde. "Ik trek niet zoveel meer met hen op", gaf ze eerlijk toe en ik knikte, want dat had ik gemerkt. Ik vroeg ook niet verder, want ik wist wat er aan de hand was. Het was niet ik die ovr de vakantie zo onoverkomelijk veel veranderd was, dat was Emmeline. Omdat ze problemen had thuis. Haar ouders gingen uit elkaar, en nu ze dat niet meer op mij af kon reageren, deed ze dat op Ina. We voelden dat allebei aan, ook al is het nooit uitgesproken geweest, en hoe erg ik het ook allemaal vond voor Emmeline, ik kon me er niet toe brengen vriendelijker tegen haar te gaan doen. Ik had mezelf niet laten vallen, en hoe graag je mensen soms ziet, soms weegt de pijn te zwaar door. Hoe vervelend het voor Emmeline op dat moment geweest moet zijn, als ik aan mijn eigen voorbije twee maanden dacht, en aan het feit dat zij zich daar perfect van bewust moet geweest zijn, kon ik niet anders dan wegkijken als ik haar zag, haar de rug toekeren als ze toevallig dezelfde richting uitkwam. Zij had me dat waarschijnlijk heel erg kwalijk kunnen nemen, maar dat deed ze niet, aangezien ze het niet eens merkte. Emmeline negeerde mij nog veel harder dan ik mijn best deed om haar te ontwijken (en ik en ontwijken, dat ging toch al zo goed samen). Ze deed haar uiterste best om mij en Ina uit de klasgroep te werken, op zo'n linke manieren dat ik mij afvroeg of ze dat nu deed omdat ze problemen had, ofdat ze ons echt bewust ongelukkig wou maken. Ina trok zich dat niet aan; Ina kan het nooit schelen bij welke groep ze hoort.

Iemand, die bleef onder alles even kalm. "Je bent weer vrolijker", merkte hij na een paar dagen op, en ik glimlachte, blij omdat hij dat gezien had en blij omdat het inderdaad zo was. "Ina is niet meer boos op mij", antwoordde ik, en reed met mijn fiets de fietsenstalling van het station op. Broer kwam weer thuis over tien minuten, en hij en Iemand gingen naar een of andere fuif. Ik niet, ik ging alleen maar mee omdat ik met Ina afgesproken had, want wij gingen naar de film. "Broer komt over tien minuten aan op spoor twee", zei ik tegen Iemand, alsof hij dat niet wist en stopte mijn fietssleuteltje in mijn broekzak. "Oké", antwoordde hij braaf en volgde me naar de hal van ons station.

Broer stuurde een sms'je, precies op dat moment, om te zeggen dat ik braaf moest zijn met Iemand (daar hoorde een knipoog bij) en dat hij vijf minuten vertraging had. Ik besloot dat ik hem een heel weekend zou negeren, wetend dat ik dat toch niet kon - en dat ik hem veel te veel te vertellen had. "Hoe is het nu met jou en Emmeline?" vroeg Iemand en zocht een plaatsje op Broer zijn perron, want de zon schijn, en voor die ene keer dat dat eens gebeurde, waren we het erover eens dat we daarvan moesten profiteren (of het nu warm was of niet, want dat was het dus niet). "Pff", deed ik, "ik weet het niet." Hij was even stil. "Nu is ze ook boos op Ina", legde ik uit, "en je moet maar niet vertellen dat je hier nu zit, want dan wordt ze dat vast ook op jou." De woorden klonken scherper dan ik ze bedoeld had, en hij en ik wisten allebei wat ze wilden zeggen. "Wat kan mij dat schelen", deed hij. Ik had me niet eerder zo'n buitenbeetje gevoeld dan toen hij dat zei.

Begin november zaten Ina en ik nog steeds naast elkaar in de klas, omdat we dat in het begin van het jaar zo gekozen hadden, en omdat onze klastitularis geen zin had om ons te verzetten. Het was toen dat onze leerkracht godsdienst aankondigde dat we een taak tegen het einde van het jaar kregen. "Jullie gaan een portfolio schrijven", verkondigde ze. Ik keek dwaas op van mijn blad en vroeg me af waar ze idee vandaan gehaald had - ze leek me niet het type voor modellenwerk. "Dat portfolio zal gaan over alles wat jullie dit jaar veranderd heeft", ging ze verder, en er volgden nog een hele hoop regeltjes en tips waarvan ik wist dat ik me er waarschijnlijk toch niet aan zou houden. "Ik heb hier geen zin in", fluisterde Ina zacht. Ik staarde moedeloos naar mijn blad, want wie heeft er nu zin om leerkrachten te gaan vertellen wat hem of haar verandert heeft? Ik maakte een ontstemd geluid toen Ina boos mompelde dat het niet eerlijk was, dat creatieve mensen zoals ik dat altijd gemakkelijk vonden. "Anders moeten we even veralgemenen", mopperde ik. Ze lachte alleen maar om mijn reactie en werd toen meteen weer haar vrolijke zelf. Ik begon cirkeltjes en hartjes te tekenen op mijn blad. Een portfolio dus.