002

Deel I
If it didn't matter,
You wouldn't be thinking about it

maandag 15 februari jaar 1
Het is ijskoud buiten - en binnen eigenlijk ook, als ik eerlijk ben. Ook al werkt de verwarming (voor zover ik weet) perfect, toch zit ik te rillen van de kou. Ik heb een warme coltrui en handschoenen (zonder vingertoppen) aan, maar misschien ontsnapt de warmte van je lichaam wel langs je vingertoppen, want ik heb eigenlijk niet de indruk dat het veel verschil maakt. Straks zal ik wel een kop koffie drinken, daar warmt een mens tenminste (een beetje) van op.

'Schrijf het op', beval Ina me. En mijn eerste, onnozele reactie was: wat moet ik opschrijven? Aangezien ik het scherm van haar geweldige programma in 2 - en als ik dat zou willen zelfs in 3 - delen kan splitsen, zit ik tegelijkertijd naar haar notitie te kijken. En diep te zuchten. Want ik weet heel goed wat ze bedoelt, maar ik weet niet goed of ik dat wel kan opschrijven. Ik heb er geen woorden voor. Geen alinea's, zinnen, beschrijvingen, leestekens, klanken. Zelfs geen beelden of geuren. Ik weet heel goed wat ze bedoelt. Misschien weet ik wel wat ze bedoelt zonder dat zij het bedoelde toen ze de vervormde tekst van Yevgueni opschreef, maar ik kan het niet opschrijven.

Waar haalt ze het lef toch vandaan? Alles ging net beter. Goed, zelfs. Ik heb een inkomen, een appartement, vrienden en op tijd en stond een fles rode wijn. Als ik eenzaam word, zet ik mijn lievelingsfilm aller tijden op en zwijmel wat bij het zien van Nino's mooie ogen (inderdaad - Le fabuleux destin d'Amélie Poulain). Als ik kwaad ben stomp ik eens goed in mijn kussen en als ik getroost moet worden, bel ik Ina. Of de sprekende klok, als mijn traanwatervallen me op onmenselijke uren overvallen. Ina heeft ook haar grenzen. Ik ben geen alcoholiste, vind niet dat eten tot één van de zeven hoofdzonden zou moeten behoren en ben ook geen fervente mannenhaatster. Alles is dus perfect in orde als je het mij vraagt, alles was eindelijk op zijn pootjes beland.
En toen kwam Ina. Met haar stukje Yevgueni.

Op de avond van mijn verjaardag was zij de enige die langskwam. Alle anderen waren druk bezig met het vieren van Valentijn en we hadden uiteraard een discussie over haar geweldige advies.
"Het verleden kan je beter laten rusten", zei ik, "het heeft geen zin dat eeuwig op te blijven rakelen als het al lang een afgesloten hoofdstuk is. Ik snap niet wat je ermee hoopt te bereiken. Het is voorbij - al een hele tijd. Dus houd er maar over op." Ina snoof alleen maar.

“Voor jou is het een afgesloten hoofdstuk?" vroeg ze. Ik kon de spot in haar stem niet ontwijken, maar deed toch alsof ik het niet opgemerkt had en knikte alleen maar. Ze lachte een beetje schamper. In plaats van iets te zeggen, stond ik op om onze lege wijnglazen op te ruimen en koffie te zetten bij wijze van nagerecht. Ik vroeg of ze ijs wou, zodat ik het al uit de vriezer kon zetten. Ik kan geen ijs scheppen dat nog helemaal bevroren is. Ze wou geen ijs, alleen koffie bij wijze van nagerecht. Eigenlijk heb ik het niet zo voor koffie (maar ik houd wel heel erg van de geur). Maar sinds ik had ontdekt dat er ook koffie was met chocoladesmaak, was zelfs ik (min of meer) overstag gegaan.

Ina liep me achterna naar mijn kleine keukentje, een teken dat ze het onderwerp niet zomaar zou laten rusten en dat ze vast overtuigd was van haar gelijk.

"Ik zie ook wel dat het géén afgesloten is", repliceerde ze, met een scherp randje aan haar stem, "dat kan iedereen wel zien." Ik zweeg en zette de wijnglazen met meer gerinkel dan nodig was in de gootsteen. "En het zal je goed doen", voegde ze eraan toe, "alles opschrijven lucht op." Ik snoof. "Dat is zeker wetenschappelijk bewezen?" Ina gaf geen antwoord, maar ging terug aan tafel zitten. Ik onderdrukte een zucht, want dat wou dan weer zeggen dat ze vastbesloten was me te overtuigen en gewoon zou wachten tot ik toegaf.

Ik liep terug naar haar toe en gaf haar een kop koffie, ging weer tegenover haar zitten en keek nadenkend naar het schuimlaagje op die van mij. "Probeer het toch eens gewoon", bleef ze aandringen. Ik keek op. Haar helderblauwe ogen stonden ernstig. Ik sputterde iets onverstaanbaars en haar lippen krulden zich in een glimlach.

Natuurlijk capituleerde ik uiteindelijk.