013

Vanaf dan kwam Iemand vaker bij ons staan. Hij begon altijd met "Dag Ann", maar praatte tegen iedereen. Ik vroeg hem niet waarom, maar vond het wel vreemd, want hij was 'al' veertien en ik 'amper' twaalf.

"Kleine kindjes zoals jij, Ann", zei hij op een keer, "moeten zich niet zoveel zorgen maken." Hij grijnsde en gaf me duwtje. Ik zei niets, niet eens dat een leeftijdsverschil van twee jaar niet zoveel was en ik dus geen kindje kon zijn als hij dat ook niet was. Iemand ging om met mensen die twee jaar jonger en twee jaar ouder waren dan hij en vond dat doodnormaal. Die jongen is nergens bang voor, dacht ik toen, en zag pas veel later dat ik me vergist had.

Veel, veel later durfde ik hem te vragen wat hij daar eigenlijk zo leuk aan gevonden had, aan ons groepje. Iemand keek verbaasd. "Da's een domme vraag", zei hij dan, "waarom ga jij met Ina om?" Hij verwachtte een antwoord, ik haalde mijn schouders op. Ik had wel een antwoord kunnen verzinnen, maar op dat moment wou ik gewoon weten wat hij te zeggen had. "Ik ging met jou om omdat ik je wel grappig vond." Iemand haalde zijn schouders op en stond op. Ik zei hem toen niet dat het nooit mijn bedoeling is geweest grappig te zijn, want waarschijnlijk wist hij dat zo ook wel. Jongens en woorden, het zal wel nooit worden wat het moet zijn.

Voor we het goed en wel beseften, was het alweer december en zaten we op elk vrij moment dat we hadden leerstof in onze hoofden te stampen. In de kerstvakantie zouden we alle definities, tekeningen en "basiskennis" weer vergeten, maar nu probeerden we dat kost wat kost te voorkomen. Toen begon de echte examenperiode en al na drie dagen, merkte ik dat het ritme mij wel lag. 's Morgens stond ik vroeg op om de leerstof die ik al kende nog eens te herhalen. In huis was het dan nog doodstil, want Broer en Zus hadden al die ijverige voornemens lang geleden al opgegeven. Ina en ik vertrokken naar school toen het nog donker was. Altijd met de fiets - alleen als het stortregende, gingen we met de bus. Op de speelplaats lazen we onze samenvattingen dan nóg maar eens over en deze keer volgde zelfs Lily ons voorbeeld.

De lokalen waren die weken licht en rustig. Ik zorgde er altijd voor dat ik en plaatsje vooraan had. De leerkracht die toezicht had werd om het uur afgelost en na een tijdje werd dat een welkome afwisseling, want ofwel werkte ik veel te snel, ofwel mijn klasgenoten veel te traag, maar in elk geval was ik vaak een lesuur te vroeg klaar. Eerst was dat een bron van frustratie, want 'weet je wel hoevel hoofdstukken Frans je kan leren op vijftig minuten?!' maar daarna vond ik het helemaal niet meer zo erg om wat doelloos voor me uit te zitten staren. 's Middags leerde ik tot ik erbij neerviel en 's avonds ging ik vroeg slapen, omdat ik elke dag wat vroeger opstond, omdat elk examen nog wat enger leek dan het vorige.

En ergens in die periode werden Iemand en ik een soort van vrienden.