|0070

Orpheus.

Met maar twee dagen les deze week, maakt iedereen al druk plannen voor het komende weekend. Mede voor de twee groepswerken en massa's overhoringen die we hebben, natuurlijk, maar toch. Als we na school naar huis fietsen, vertelt hij dat hij naar zee gaat. "Ah", zeg ik, want dat wist ik niet. Alle ja. Ik wist dat wél, maar ik was het weer vergeten, want ik wóú het niet onthouden. "Rust", grinnikt Ina. Iemand steekt zijn tong uit (jawel, dat is bijna 18) en zegt dat ten minste één persoon hem zal missen. In elk geval hoort daar ook nog ergens tussen.

"Wie dan?" vraag ik onschuldig en schokschouder op zijn jij. "Wie zegt dat?" Hij zucht. "Jij mist me al als in me even omdraai om een wolk te bekijken, omdat je bang bent dat ik erop zal klimmen om je voor altijd te verlaten." ('t Is een waar poëtisch talent, zo blijkt).

"Dat is helemaal niet waar", protesteer ik.
En daarna: "Ik mis je al veel eerder dan dat."

|0069

Over & weer.

Vorige week had ik een Vormingsdag over 'Relatievorming en seksualiteit' op de Schakel (die ik trouwens nog gevonden heb, raar maar waar), deze week moesten we om kwart voor zes op de bus naar Dover zitten. Om half twaalf, twaalf uur 's nachts zouden we dan terug thuis zijn van het immer zonnige kuch en heel fijne en zeker niet saaie Canterbury.

Eerlijk gezegd, ik vond er niet veel aan. De Engelsen die we moesten interviewen, waren allemaal veel te gehaast of afzonderlijk (met als gevolg dat de rally niet al te rap vooruitging) en de opdrachten die we moesten maken liepen letterlijk onder water. Ik ga echt geen foto's staan trekken in de gietende regen dankuwel.

Zeven en een half uur onderweg zijn om zes uur ergens te zijn - één keer maar niet opnieuw. Nah.

|0068

Accidentally in love.

(Dan houden we het op Iemand. Zijn klachten zijn voor jullie ;-))

Ik dacht aan onze vervangster voor wiskunde, van wie we al twee weken geen les meer gehad hebben, omdat ze ziek is, en die al een maand en een half op school is. We hebben haar al vier keer gezien, denk ik. Ik vroeg me af hoe ziek ze was - en bladerde door mijn map wiskunde om de oefening die twee weken geleden af moest zijn te maken. Sinussen zijn mijn sterkste kant niet. Wiskunde is mijn sterkste kant niet.

"Je bent gek dat je dat maakt", zegt Ina voor ze de oefening begint uit te leggen. Ze voegt er nog aan toe dat ik beter mijn Latijnse woordjes zou maken. Dat heb ik al in ons uur studie gedaan. Iemand komt erbij zitten en vraagt zich af waar we zo moeilijk over doen. "Jou, als je niet oppast", mompelt Ina en worstelt met het verschil tussen de Overstaande en Aanliggende Rechthoekszijde. (Wie verzínt zoiets ook?!) "Daag", is zijn antwoord en hij gaat weer weg.

Een halve minuut later een zacht getril in mijn broekzak. [AB] is de aanliggende en [BC] is de overstaande zijde. Tot straks x

|0067

Iemand leest Wolkenmeisje. Puur toeval, natuurlijk. Ik vraag hem of ik mijn mails mag checken op de computer bij hem Thuis en hij zegt dat dat mag. In die mails staat dat Wolkenmeisje een reactie heeft gehad. Eerst is zijn vraag 'wie' is Wolkenmeisje. "Ik", zeg ik en wil er niet op ingaan. "Hoezo jij?" In drie en een halve zin leg ik hem uit wat het is, dan vraagt hij of hij het mag lezen. Ik hoef vast niet uit te leggen dat ik twijfel.

Ik zeg hem te wachten tot ik weg ben en ontwijk het onderwerp tot ik naar huis moet en hij er nog iets over zegt. In negeren ben ik nooit goed geweest. En stiekem wil ik natuurlijk wel weten wat hij ervan vindt. Ik zeg hem dat hij maar niet te diep in het archief moet gaan graven.

Om kwart voor tien nog een sms'je. Van hem, natuurlijk. Voor de rest stuurt niemand mij om kwart voor tien nog sms'jes. Ina slaapt dan al een half uur en niemand werkt om kwart voor tien nog aan zijn huiswerk. (Nuja, dat doet men wel, maar dan stelt men geen vragen meer.) Hij vraagt of hij geen ander pseudoniem krijgt. 't Lief of zo.

Dus bij deze presenteer ik u: 't Lief, mijn vriendje. 17 jaar, jarig in juni (de 14e, net zoals ik dat in februari ben) en gek van de Chiro. En van mij, zegt hij.

Liever gaat ge ze niet vinden.

|0066

Fairytale.

Oei. Voor Fee en alle anderen die het niet begrepen: Vormingsdagen zijn gelijk aan bezinningsdagen. Klasgroepdagen. Weet ik veel hoe andere scholen dat noemen, bij ons heet het Vormingsdag of Terugkomdag, omdat we er in november ook al twee gehad hebben, al lijkt dat nog maar net geleden.

De Schakel is het jeugdbewegingslokaal van Nieuwkerken en daar gingen die Vormingsdagen dus door. Volgende week ga ik dan naar Canterbury, en het deel dat dat deze week gedaan heeft, gaat dan naar Nieuwkerken. Nieuwkerken versus Engeland, of het echt te vergelijken valt, daar spreken we niet over.

|0065

Orpheus.

Ik klaag tegen Iemand, zeg dat ik geen zin heb in de Vormingsdag (aka terugkomdag aka de-ene-helft-want-volgende-week-draait-dat-dan-om-en-gaan-we-naar-Canterbury). Op zich heb ik trouwens niets tegen Vormingsdagen. Integendeel. Alleen nu niet. Gewoon. Nu ga ik liever naar school, want de zon schoont en dan moet ik morgen mijn weg naar De Schakel zien te vinden (wat voor een beest is in godsnaam! De "Heihoekstraat"? Wie verzínt zoiets?) en ik weet al dat dat niet gaat lukken. Waarschijnlijk zal ik het juist hebben tot de eerste bocht, daarna verkeerd rijden en uiteraard in het midden van de snelweg terechtkomen, waarna ik omver gereden word en met driehonderd breuken in een stinkend ziekenhuisbed terechtkom. Dat zei ik tegen Iemand en hij knikte.

Ik heb er maar niet aan toegevoegd dat hij niet moest knikken, maar moest zeggen dat het niet zo zou zijn en daarna de weg naar De Schakel moest uitleggen. Ten slotte woont hij daar niet zo héél ver van. In plaats daarvan trekken Ina en ik onze jas uit, want het is móói weer. En ik vraag hem dan toch hoe ik aan De Schakel geraak, want morgen om half negen moet ik daar wel staan. Ik snap er geen woord van als hij het begint uit te leggen, maar luister geduldig. Ina zegt dat we wel samen zullen rijden en ik ga opgelucht akkoord.

(En ik denk aan de keer dat Ina en ik naar 't dorp van Nieuwkerken moesten en in een klein wegeltje uitkwamen - misschien moet ik op de kaart vanavond toch maar eens kijken of er een snelweg in de buurt van de Schakel ligt.)

|0064

Hold on to. (You?)

Ik weet wel. Ik weet wel dat, hoewel vele missmeisjes zich dat voornemen, er nog steeds géén wereldvrede is en dat ik dat zou moeten anders willen. Ik weet wel dat er overal, over de hele wereld, héél veel mensen vergaan van de honger en ik voor al die kleine kindjes een beter leven zou moeten willen. Ik weet wel dat Bush nog steeds president is en dat dat fouten zijn. Ik weet wel dat de wereld nog steeds opwarmt en we er met z'n allen iets aan zouden moeten doen en ik wéét dat er zelfs op onze school mensen rondlopen die een ander leven verdienen.

Ik weet wel dat er zoveel vluchtelingen zijn en mensen zonder een warme thuis. Dat er vrouwen mishandeld, verkocht en onderdrukt worden, dat zelfs mannen slachtoffer worden zijn van huiselijk geweld. En ik weet ook dat de campagnes van het WWF en Unicef niet voor de schoon ogen van Martine Tanghe zijn (al heb ik op die haar ogen eigenlijk nog nooit gelet) en ik weet dat de Zwerfvuilactie van onze Chiro in november/december zeer waarschijnlijk maar een druppel op de hete plaat was.

En toch, tóch kan ik het niet opbrengen iets anders te wensen dan zon. Lente. Want ik word er gewoon gelukkig van.

Maar nu ik dit zo allemaal getypt heb, voel 'k me toch maar schuldig.

|0063

Walking way.

Na vandaag geen goed woord meer voor de honderd dagen. Echt, ik zweer het. Ik ben de ketchup en de eieren nog uit mijn haar aan 't wassen en de geur die aan de leerkrachtenkamer hangt, die wilt ge niet kennen. Ik vraag mij af hoe ze aan die mest gekomen zijn. Dat breng je niet zomaar in een zakje mee naar school - zoiets is gepland en georganiseerd. Maar goed, 'k ging daar dus niets over zeggen.(*)(**)


(*)Oké, nog een paar woordjes dan: Ik vind het verschrikkelijk, laag, zielig, achterbaks en VERACHTELIJK wat die klootzakskes van 't zesde gedaan hebben. Zeg dat ik het u gezegd heb.


Maar de zon scheen vandaag wel even en dat maakte wel iets goed. 't Concert viel trouwens wel mee. Maar ja.

(**)Voor zij die er echt echt echt echt echt niet aan uit kunnen: Ann zit inderdaad op dezelfde school als 't meisje dat haar verzonnen heeft. :-)

|0062

Walk away.

Morgen zijn het de honderd dagen. Dat wil zeggen, op onze school toch. Blijkbaar zijn er scholen waar ze zo verstandig zijn geweest X-mos te vieren en er gewoon een show van te maken. Hier is er een (meestal slecht - in het 1e was het verschrikkelijk en vorig jaar zijn we zelfs niet gaan kijken) concert over de middag. Plus dat er natuurlijk gesmeten kan worden 's morgens.

Ik heb niets tegen 100dagen. Totáál niet. Zélfs niet als dat wil zeggen dat mijn vriendje over 100dagen dus afgestudeerd zal zijn en naar de unief kan. Misschien een beetje. Maar met bloem in je ogen en eieren op je voorhoofd (en als je pech hebt nog een tomaat in je jaszak ook) op school komen - daar zie ik de lol niet van in. Die 100dagen, ze kunnen me gestólen worden.

(En elke zesdejaar die het morgen nog maar waagt een ei naar me te richten, krijgt mijn POmap in zijn oog. Ge zijt gewaarschuwd.*)

*Voor enkele mensen wordt natuurlijk een uitzondering gemaakt. Maar zelfs dan - pas toch maar op.

|0062

Make believe.

Ina springt hyperactief op en neer en wappert met haar handen. Iemand kijkt haar aan alsof ze zonet gezegd heeft dat ze vier olifanten heeft zien paardrijden, ik kijk (hopelijk) alleen maar verbaasd. Ik bedoel - ik weet natuurlijk wel dat ze jarig is vandaag, ze heeft haar cadeau ondertussen al gekregen, samen met de drie kussen dat daar natuurlijk bijhoren, maar ik snap haar enthousiasme niet echt.

"Snap dat dan!" roept ze ongeduldig en maakt nog een sprongetje. "Snap wat?" Iemand begrijpt er blijkbaar nog minder van dan ik. Glimlach. Ina maakt een ongeduldig gebaar. "Ik ben vijftien", legt ze dan kalm uit, "dat wil dus zeggen dat....?" Ze kijkt ons afwachtend aan, maar helaas weten we geen van beiden het juiste antwoord. "Dat wil zeggen dat vanaf nu, als je dat optelt, zes jaar ben!" Ze springt opnieuw op en neer. Ik staar haar aan. "Dus?" Ze zucht. "Zes is een moooooooi getal!"

En dan zijn er nóg mensen die zich afvragen waarom wij vriendinnen zijn. Ik bedoel maar.
(Maar stiekem is 8 wel mooier.)

|0061

Stepping stone.

Met kou tot achter onze oren en verder, liepen we rondjes over het speelplein. Ik heb geen hekel aan LO, totaal niet. Ik houd er alleen niet van. Ik zie het nut van "in koude temperaturen rondjes rennen en hopen dat je niets breekt en kunt blijven ademen tot je eindelijk mag stoppen, waarna je een kwartier nodig hebt om te recuperen zonder een druppel water binnen handbereik" ook echt niet in. Dat bedacht ik, toen ik aan mijn derde rondje bezig was. Onnodig te zeggen dat ik toen al moe was. Onnodig te zeggen dat ik er ook nog heel wat te gaan had.

Bij het zesde rondje besloot ik dat ik niet meer kon. Ik zou er nog minstens drie moeten lopen en overwoog met mijn armen te gaan flapperen, in een poging op te stijgen en weg te kunnen vliegen. De slaagkans van die actie leek me echter zeer klein, daarom deed ik het niet. Na die gedachtegang had ik wel het achtste rondje bereikt, dat was dan toch ook al iets. Bij acht en een half zag ik een blauwe T-shirt aan een raam en toen ik beter keek, zag ik dat Iemand daar zat. Ik zwaaide naar hem, denkend dat hij het toch niet zag. Hij zwaaide met zijn vingertoppen vlak boven het raam en stak ongezien zijn duim op.

Ik rende elf rondjes.

|0060

Alles is liefde.

Ik beloof u dat ik hier binnenkort nog eens een lang berichtje achterlaat. Dat zal dan een bericht zijn in plaats van een berichtje, maar detail. Voor het moment (meer dan één moment) heb ik het te druk met verhalen uit mijn vriendje (klinkt dát nu eens niet geweldig?) en beste vriendin sleuren.

Tot nu toe gaat het over schildpadden en zakkenrollers.
(Ze hebben niets met elkaar te maken)

|0059

Alles is liefde.

Daarnet ontdekte ik heel diep in mijn instellingen dat jullie helemaal niet kunnen reageren. Vergeef mij die verschrikkelijke fout - ik heb het meteen rechtgezet en als blogger een beetje braaf is, kunnen jullie nu allemaal zeggen wat jullie denken. Indien niet, verwijs ik u door naar mijn zeer geweldige persoonlijke secretaresse (aka mijn mailbox), altijd te bereiken op ann punt wolkenmeisje at hotmail punt com.

En uiteraard verwacht ik dat jullie dat commentvakje nu meteen gaan uitproberen. Dank bij voorbaat.