|0056

Jij die me redden wou.

Paasvakantie. Logischerwijze doet dat denken aan nietsdoen, luieren, paaseieren eten, door de zon lopen in een zomerrokje (of een kortere broek, voor de mannelijke lezers onder ons), nog meer nietsdoen en heel af en toe ook een beetje huiswerk maken. Natuurlijk dat laatste in een te verwaarlozen mate - dat is logisch en evenwel geweten. Ik heb nooit veel gehad met de paasvakantie. De dicht bij het einde van het schooljaar en te ver van het echte er-bijna-zijn. Het gevoel dat iets gaat eindigen, maar weten dat het nog een tijdje zal duren, ik houd daar niet van. Van paaseieren uiteraard wel. Liefst witte. (Van witte paaseieren is warme chocolademelk maken niet zo lekker, dus dan hoef ik niet bang te zijn dat Zus ze inpikt omdat ze dorst heeft. Witte chocoladeeieren mag ik allemaal opeten, van de eerste tot de laatste).

Ik vind de paasvakantie een periode van wachten. Wachten op Iemand, die op vakantie is, wachten op de Paashaas, wachten op de wederopstanding van een menselijke god etc. Het is een vakantie die ik liever zou overslaan - moest het uiteraard geen vakantie zijn. In plaats daarvan speel ik paashaas voor mijn kleine familieleden, eet witte paaseieren en schrijf brieven naar mensen die ik pas zal versturen als ze thuis zijn. De ene vanuit Italië, de ander vanuit Frankrijk. Maar ik schrijf wel gewoon in het Nederlands - ík blijf tenslotte thuis.