|0055

One sweet love.

Het laatste lesuur voor de paasvakantie hadden wij PO en logischerwijze hebben we daar niets anders gedaan dan gepraat, gelachen en nog meer gepraat. Toen de lerares ons een prettige vakantie wenste, was ze waarschijnlijk gewoon blij dat we weg waren. En wij waren nog veel blijer eens we de schoolpoort doorliepen en luidkeels iedereen een fijne vakantie wensten. De eerste vrijdag na de paasvakantie is het 100dagen, maar vandaag hoeft daar (nog) niet aan gedacht te worden. Godzijdank.

Zaterdagavond sneeuwt het. Ik sta vol verbazing voor mijn slaapkamerraam en kijk met een grote grijns op mijn gezicht naar de witte vlokken die op de grond af dwarrelen. Sneeuw is iets mooi. Bijna euforisch vraag ik hem via een tekstbericht of het bij hem ook sneeuwt en zijn antwoord is ja. Opgetogen vertel ik hoe mooi het bij ons is en blijf maar uit het raam staren, sneeuwvlokken volgen en de straat door kijken.

Ik wil niet gaan slapen, ik wil naar de sneeuw blijven kijken en ik laat mijn gordijnen open, terwijl ik in mijn bed in een schrift lig te krabbelen en om de zoveel tijd bedenk dat we dit op Kerstmis hadden moeten hebben. Maar het maakt niet uit. Pasen is ook een mooi moment om te sneeuwen. Misschien hebben de weergoden onze gebeden eindelijk gehoord en zijn ze herrezen uit hun warme dood. (Het ís er tenslotte de tijd van het jaar voor.)