|0090

Orpheus.

Vlak voor ons aller-allerlaatste proefwerk dit schooljaar, is er nog een info-vergadering in de kerk van onze school, in verband met de Cévennes. De Cévennes, dat is een soort van schoolkamp waarop we op de dag van de proclamatie nog vertrekken. 't Is maar dat je 't weet.

Een uur later zit ik over mijn examen Latijn gebogen en ik zucht eens diep. Want het examen is moeilijk en van de niet-geziene tekst begrijp ik geen woord. (Behalve de niet-geziene woorden die verklaard staan in de marge, uiteraard.) Misschien had ik toch nog meer moeten leren. En ik begin kwaad de vragen in te vullen, zonder al te veel enthousiasme of zekerheid.

Drie uur later sta ik weer buiten, samen met Ina. De andere richtingen mochten om vijf na drie afgeven, wij om half vijf. Ach ja. "Vakantiiieeee!" gilt Ina terwijl ze over de speelplaats huppelt en tegen een paar zesdejaars in hun net pak aan knalt. En ik lach en loop naar de fietsenrekken. Grijp naar mijn gsm en vraag hem hoe zijn mondeling ging. Hij blijkt nog op school te zijn en komt naar ons toe gelopen. We worden er allebei een beetje stil van - het is de laatste keer dat we elkaar op deze speelplaats zullen zien. Wat zeg je dan op zo'n moment?

"Dat weet je niet", zegt Ina nuchter, "misschien is hij wel gebuisd op al zijn vakken en blijft hij zitten, of zo." Tja. En wat kan je dan doen, behalve lachen.