|0081

Als het meezit.

"Er is helemaal niets mis met wat regen!" protesteert Ina fel als ik klaag, omdat de druppels genadeloos om ons heen vallen. "Neuh", mompel ik verongelijkt en doe alsof ik Niemand-Iemand niet zie. Hij rolt alleen met zijn ogen en gaat bij zijn vrienden staan. Het zou me niet verbazen als ze lachen. "Ze doen dat altijd, Ann", zegt Ina met rollende ogen en ik zwijg. Want ergens heeft ze een punt - hoewel.

"Regen is wél stom", zeg ik mokkend als we erdoor lopen om naar één of andere tentoonstelling te gaan kijken over het 200jarig bestaan van onze school. "Oh, kom op", zucht ze, "doe niet zo kinderachtig. Je bent gewoon boos en slechtgezind." Waarom is zíj dat nooit? Waarom slaagt Ina er altijd in vrolijk, allesvergevend en springlevend te zijn? "En je bent ook boos omdat je bang bent dat je Iemand gaat kwijtraken en je bent ook boos op hemzelf, dus reageer je dat maar af op de wereld. Terwijl je eigenlijk alleen maar jezelf alles moeilijk maakt." Ik maak een kwaad geluid en ze zwijgt wijselijk. Er zijn momenten waarop de waarheid niet zo belangrijk is.

Na de tentoonstelling haal ik mijn fiets uit het rek en negeer Niemand-Iemand, die mijn blik probeert te vangen. "Alle, toe, Ann", zegt hij als hij plots naast me staat. Ik geef een draai aan mijn stuur. "Ahann. Komaan..." Ik zwijg en maak aanstalten om weg te rijden. "Ook goed", mompelt hij half kwaad en loopt naar het rek van de zesdes. "Welja, loop maar weg ja", mopper ik en stap op mijn fiets. De hele weg naar huis zeg ik geen woord tegen Ina, die zich daar absoluut niets van aantrekt en zoals altijd vrolijk babbelt.

Het is in elk geval gestopt met regenen.