|0072

Vrienden van het eerste uur.

Iemand heeft ruzie. Met zijn ouders, zegt hij, maar ik denk dat het zo'n ruzie is die je met de hele wereld voert. Zo dus ook met mij. Hoewel hij mij zelf gebeld heeft, is hij kregelig aan de telefoon en probeert door zo weinig mogelijk te zeggen, toch zoveel mogelijk te zeuren. "Maar wat ís er dan?" vraag ik hem en hij steekt kwaad een verhaal af over de oneerlijkheid en de saaiheid. "En het is hier beginnen regenen ook", foetert hij en ik zie hem al uit het raam staan kijken, vloekend op de arme weergod, die er ook niets mee te maken heeft.

Ik aarzel en zeg dan, slechts gedeeltelijk enthousiast: "Zal ik naar je toe komen?" Hij is een tijdje stil. "Bwa." Ik rol met mijn ogen en voeg eraan toe: "Als ik nu op de trein spring, ben ik over drie kwartier bij je." In gedachten zeg ik ook nog 'zodat ik je eens goed door elkaar kan schudden', maar dat zeg ik niet. "Hoe weet jij dat nu weer", klinkt het nukkig en met opeengeklemde kiezen zeg ik: "Dat heb ik gisteren opgezochten, omdat ik je miste." Heel even wordt hij daar toch wel stil van. "Wel?" Hij gaat overstag, al is het niet van harte. "Het is wel al gestopt met regenen", zegt hij nog, een beetje vergoelijkend.