|0074

Orpheus.

Over de middag hangen we met zes (Ina, Iemand, E. & L., Ik en een vriend van Iemand) languit op het grasveld. Iemand bekogelt me met grassprietjes, terwijl ik hetzelfde doe met boterbloempjes. Dat zegt veel over ons, neem ik aan. Ina geeuwt luidruchtig en stroopt haar broekspijpen op omdat ze wil dat haar benen bruinen. E. en L. liggen denk ik te slapen. De zon schijnt vriendelijk op ons neer en naast ons zit een groepje zesdejaars-jongens luidruchtig te kaarten.

"Het is veel, véél te mooi weer om naar school te gaan", zegt Iemand slaperig als we onze oorlog opgegeven hebben en ik met mijn hoofd op zijn boekentas lig. "Niet waar", onderbreek ik hem traag en kijk naar de helderblauwe hemel. "Niet waar", herhaal ik, "want als we niet naar school zouden gaan, zouden we dit niet hebben. Kan jij iets fijners bedenken dan over de middag met ons zessen languit in het gras te hangen?" Het groepje zesdes heeft me gehoord en begint dingen op te sommen, maar ik heb geen behoefte aan 'pinten pakken'. "En trouwens", laat ik er nog op volgen, "jouw boekentas ligt fijn." Waarmee ik eigenlijk wil zeggen: Nu zie ik je tenminste elke dag. En: ik zie je gráág.

En daar hebben zélfs de zesdes niet van terug.