|0079

Holding out for a hero.

"Maar Anneke toch, je hebt dat góéd gedaan!" roept hij vertwijfeld als ik hem bel tijdens de pauze, volledig in tranen. Ik zeg hem niet dat ik al drie kwartier zo rondloopt, maar hij komt toch. Het is grappig, een jongen tussen al die meisjes in de kleedkamer, die geschrokken gillen en hem weg proberen kijken. Ik duw hem voor me uit naar buiten, met als excuus dat ik toch pas terug hoef te zijn voor de slotdans. Hij kijkt één tel naar mijn gezicht (rood en vlekkerig) en mijn ogen (waterig en opgezwollen), neemt me dan bij mijn schouders en duwt me de trap af.

"Ik heb er helemaal niets van gezien", zegt hij bijna verwijtend, "en jij neemt dat jezelf kwalijk. Ik wed dat je al vanaf je van het podium kwam over je toeren bent." Ik wil zeggen dat ik dat niet ben, maar een leerkracht vraagt bezorgd wat er is en ik begin bijna hysterisch te snikken. "Ze heeft een fout gemaakt", legt Iemand uit en de leerkracht doet kijkt geschokt. "Zijt gij nu helemaal gek geworden! Das toch nie erg zeker!"

"Jawel", probeer ik snikkend uit te leggen, "het was wél erg! Het was een grote fout!" Iemand vraagt slim of mijn choreografes het erg vonden. Ik denk aan hun geschokte gezichten. 'Maar Ann, iedereen maakt toch fouten!' Verslagen schud ik mijn hoofd. Iedereen mag dat, ik niet. Hij klemt me tegen zich aan en geeft me een kus bovenop mijn hoofd. "Je had gewoon heel even een solo", zegt hij zacht, "dat is toch fijn?"

Ik wil hem wel zeggen dat het niet helpt, maar na onze vier hele tellen durende buiging in de slotdans, is het wel híj die rechtstaand staat te klappen en daarna de hele sporthal door sleept om aan iedereen te vertellen hoe goed het wel niet was.