|0O78

Absolutely everybody.

(Geschreven op donderdag.)
"Je komt toch zeker wel kijken?" vraag ik Iemand en wiebel met mijn voeten. Het is woensdagmiddag, iets na de vieren en we zitten op de rugleuning van een bank te wachten tot Ina haar fiets eindelijk gevonden heeft. Onze extra Skairo-repetitie (zaterdag hebben we de dansvoorstelling & op de opendeurdag mogen we dan nog eens dansen) zit er al een tijdje op, maar wij blijven hangen, zoals gewoonlijk. Wat Iemand daar doet? Die had een inhaaloverhoring en is twee uur op ons blijven wachten. Aww.

"Kijken?" vraagt hij en ik bliksem hem halfdood. "Já. Naar de voorstelling? Misschien? Zo een beetje?" En hij grinnikt, waaruit ik afleid dat hij dat wist. "Zijn er nog kaarten, denk je?" En ik kijk opnieuw boos, want de kaarten zijn bijna uitverkocht. "Dan kom je toch niet", mompel ik teleurgesteld, spring van de bank en loop naar mijn fiets. Ik had het ook vroeger moeten vragen. "Welke kleur hebben die kaarten?" vraagt hij plots als we wegrijden. "Roze", antwoordt Ina in mijn plaats. "Ah", zegt hij nadenkend, "dus die van 't secretariaat ziet mij níet aan voor rozefanaat, maar gaf gewoon kaarten. Ook goed."

Soms kan ik hem liefdevol wurgen.
(Maar na de voorstelling dan.)