|0077

Upside down.

"Ik ga dit nooit nooit nooit kunnen", zeg ik voor de zevende keer in twee minuten tegen Ina, die met haar ogen rolt. "Jawel, je kan dat wel", zegt ze streng en staat demonstratief op, want het is haar beurt. Ze loopt naar voren, doet vlot haar verhaal en komt terug met een blik die duidelijk: 'Zie je wel'? betekent. "Ja, jíj kan dat", mopper ik, "spreekoefeningen zijn voor jou een godsgeschenk." Vaak slaat ze er maar gewoon wat uit en krijgt nog het maximum van de punten.

En dat moet je kunnen.

Ik overweeg om gewoon op mijn plaats te blijven zitten als het mijn beurt is, maar ik sta toch op en loop, trillend op mijn benen, naar voren. 'Ik haat je', sein ik naar Ina, die bemoedigend knikt. En dan een klopje op de deur. Iemand komt binnen en kijkt verbaasd als hij mij voor de klas ziet staan. We weten allebei hoe graag ik dat doe. "Sst", zegt mevrouw Nederlands met flapperende armen, "wacht tot ze gedaan heeft!" Hij knipoogt en ik mompel iets over jongens die niet in het lokaal naast je moet zitten. En ik doe mijn verhaal - met verspreking en verloren draden enal.

"Hoezo slecht? Je hebt dat góéd gedaan!" roept Ina terwijl hij vraagt of ze de overhead projector mogen gebruiken. Dat mogen ze. "Je deed dat goed zenne", mompelt hij als hij langs me loopt en ik moet zowaar glimlachen. Misschien een beetje dan.