|0061

Stepping stone.

Met kou tot achter onze oren en verder, liepen we rondjes over het speelplein. Ik heb geen hekel aan LO, totaal niet. Ik houd er alleen niet van. Ik zie het nut van "in koude temperaturen rondjes rennen en hopen dat je niets breekt en kunt blijven ademen tot je eindelijk mag stoppen, waarna je een kwartier nodig hebt om te recuperen zonder een druppel water binnen handbereik" ook echt niet in. Dat bedacht ik, toen ik aan mijn derde rondje bezig was. Onnodig te zeggen dat ik toen al moe was. Onnodig te zeggen dat ik er ook nog heel wat te gaan had.

Bij het zesde rondje besloot ik dat ik niet meer kon. Ik zou er nog minstens drie moeten lopen en overwoog met mijn armen te gaan flapperen, in een poging op te stijgen en weg te kunnen vliegen. De slaagkans van die actie leek me echter zeer klein, daarom deed ik het niet. Na die gedachtegang had ik wel het achtste rondje bereikt, dat was dan toch ook al iets. Bij acht en een half zag ik een blauwe T-shirt aan een raam en toen ik beter keek, zag ik dat Iemand daar zat. Ik zwaaide naar hem, denkend dat hij het toch niet zag. Hij zwaaide met zijn vingertoppen vlak boven het raam en stak ongezien zijn duim op.

Ik rende elf rondjes.