|0070

Orpheus.

Met maar twee dagen les deze week, maakt iedereen al druk plannen voor het komende weekend. Mede voor de twee groepswerken en massa's overhoringen die we hebben, natuurlijk, maar toch. Als we na school naar huis fietsen, vertelt hij dat hij naar zee gaat. "Ah", zeg ik, want dat wist ik niet. Alle ja. Ik wist dat wél, maar ik was het weer vergeten, want ik wóú het niet onthouden. "Rust", grinnikt Ina. Iemand steekt zijn tong uit (jawel, dat is bijna 18) en zegt dat ten minste één persoon hem zal missen. In elk geval hoort daar ook nog ergens tussen.

"Wie dan?" vraag ik onschuldig en schokschouder op zijn jij. "Wie zegt dat?" Hij zucht. "Jij mist me al als in me even omdraai om een wolk te bekijken, omdat je bang bent dat ik erop zal klimmen om je voor altijd te verlaten." ('t Is een waar poëtisch talent, zo blijkt).

"Dat is helemaal niet waar", protesteer ik.
En daarna: "Ik mis je al veel eerder dan dat."