|0065

Orpheus.

Ik klaag tegen Iemand, zeg dat ik geen zin heb in de Vormingsdag (aka terugkomdag aka de-ene-helft-want-volgende-week-draait-dat-dan-om-en-gaan-we-naar-Canterbury). Op zich heb ik trouwens niets tegen Vormingsdagen. Integendeel. Alleen nu niet. Gewoon. Nu ga ik liever naar school, want de zon schoont en dan moet ik morgen mijn weg naar De Schakel zien te vinden (wat voor een beest is in godsnaam! De "Heihoekstraat"? Wie verzínt zoiets?) en ik weet al dat dat niet gaat lukken. Waarschijnlijk zal ik het juist hebben tot de eerste bocht, daarna verkeerd rijden en uiteraard in het midden van de snelweg terechtkomen, waarna ik omver gereden word en met driehonderd breuken in een stinkend ziekenhuisbed terechtkom. Dat zei ik tegen Iemand en hij knikte.

Ik heb er maar niet aan toegevoegd dat hij niet moest knikken, maar moest zeggen dat het niet zo zou zijn en daarna de weg naar De Schakel moest uitleggen. Ten slotte woont hij daar niet zo héél ver van. In plaats daarvan trekken Ina en ik onze jas uit, want het is móói weer. En ik vraag hem dan toch hoe ik aan De Schakel geraak, want morgen om half negen moet ik daar wel staan. Ik snap er geen woord van als hij het begint uit te leggen, maar luister geduldig. Ina zegt dat we wel samen zullen rijden en ik ga opgelucht akkoord.

(En ik denk aan de keer dat Ina en ik naar 't dorp van Nieuwkerken moesten en in een klein wegeltje uitkwamen - misschien moet ik op de kaart vanavond toch maar eens kijken of er een snelweg in de buurt van de Schakel ligt.)