Yasmine - Ik voel me blauw [Versie 2004]
Vliegend tussen Slagroomwolken & Dromend van Engelenpaden.
Ina vroeg waar ik het idee vandaan haalde om een weblog te beginnen. Ik zei 'voor mezelf.' En toen keek ik eventjes uit mijn torenraam, nam mijn lange, roodbruine lokken in mijn linkerhand en gooide ze naar beneden, zonder na te denken wie daar zou kunnen staan. Ze kwam binnen, keek rond en ging zitten. "Thee?" ze schudde het hoofd. "Koffie." Ik rolde met mijn ogen, schreed hooghartig naar het ronde torenkeukentje en zette koffie. Veel te slap, zoals ze dat graag had en deed alsof het me ergerde. "Je weet toch", verkondigde ik zoekend naar de koekjestrommel, "dat koffie slecht voor je is?" Ze streek met de wijsvinger van haar linkerhand over het tafelblad. "Hmm." Haar instemmend gemompel ergerde me. Het ergert me altijd als mensen instemmend mompelen.
Mijn groene rokken maakten een ritselend geluid toen ik weer naar de eetkamer beende en haar een tas koffie gaf. Ina bedankte me en ik negeerde haar, maar ging zitten. "Nog steeds geen roze rokken?" vroeg ze luchtig terwijl ze een paar slokken nam. Ik snoof. Ze wist heel goed dat roze vloekte met mijn haren en mijn ogen. Neen, groen, dat paste veel mooier. Ja. Tevreden legde ik mijn handen in mijn schoot en legde haar kort mijn gedachtengang uit. Dat moet ik vaak doen, want ik denk sneller dan mensen kunnen volgen en ik praat trager dan mijn gedachten rennen. "Heb je geen koekjes?" Ik schudde mijn hoofd.
"Het is hier wel leuk", zei ze na een tijdje. "En het is best wel knap ingericht, zo'n weblog." Ik zei niet dat mijn weblog het interieur kreeg dat ik wou dat het had - ik zei niet dat het morgen een kartonnen doos of een woonboot zou kunnen zijn, maar ik knikte. Ik humde niet, ik knikte (want dat is een verschil) en ze keek goedkeurend rond. We praatten en toen moest ze weg, want haar Prince Charming wachtte op haar. Ze informeerde naar Niemand, maar ik zei dat we daar niet over mochten praten. En toen klom ze langs mijn roodbruine lokken naar beneden. Ik zag haar nog net, toen ze tussen de wolken doorging en waarschijnlijk kletsnat werd. Toen ze beneden stond - al kon ik dat niet zien door de wolken en de hoogte - haalde ik mijn haren op, alsof ze mijn hangbrug waren. En ik besloot dat de strijk voor morgen was. Want dan was er nog een dag. Vandaag had ik het Leven eventjes heel letterlijk weggedroomd.
Mijn groene rokken maakten een ritselend geluid toen ik weer naar de eetkamer beende en haar een tas koffie gaf. Ina bedankte me en ik negeerde haar, maar ging zitten. "Nog steeds geen roze rokken?" vroeg ze luchtig terwijl ze een paar slokken nam. Ik snoof. Ze wist heel goed dat roze vloekte met mijn haren en mijn ogen. Neen, groen, dat paste veel mooier. Ja. Tevreden legde ik mijn handen in mijn schoot en legde haar kort mijn gedachtengang uit. Dat moet ik vaak doen, want ik denk sneller dan mensen kunnen volgen en ik praat trager dan mijn gedachten rennen. "Heb je geen koekjes?" Ik schudde mijn hoofd.
"Het is hier wel leuk", zei ze na een tijdje. "En het is best wel knap ingericht, zo'n weblog." Ik zei niet dat mijn weblog het interieur kreeg dat ik wou dat het had - ik zei niet dat het morgen een kartonnen doos of een woonboot zou kunnen zijn, maar ik knikte. Ik humde niet, ik knikte (want dat is een verschil) en ze keek goedkeurend rond. We praatten en toen moest ze weg, want haar Prince Charming wachtte op haar. Ze informeerde naar Niemand, maar ik zei dat we daar niet over mochten praten. En toen klom ze langs mijn roodbruine lokken naar beneden. Ik zag haar nog net, toen ze tussen de wolken doorging en waarschijnlijk kletsnat werd. Toen ze beneden stond - al kon ik dat niet zien door de wolken en de hoogte - haalde ik mijn haren op, alsof ze mijn hangbrug waren. En ik besloot dat de strijk voor morgen was. Want dan was er nog een dag. Vandaag had ik het Leven eventjes heel letterlijk weggedroomd.
0 reacties:
Een reactie posten