|0022

Dance the night away.

Elke woensdag zit er op de bus een meisje met rode schoenen.
Hij had gezegd dat hij er vandaag niet zo zijn en toch trekt ze 's ochtends haar rode schoenen aan, roept dat ze afgesproken heeft en gaat de deur uit. Ze denkt niet dat ze hem zal zien en toch neemt ze de bus die ze 's ochtends ook neemt en loopt door de stad met iemand die ze kent - en die haar ook kent. Ze weet niet echt wat ze wil bereiken, noch of het ook maar enig nut heeft.

Ze stapt tegen beter weten in 's middags weer op de bus, want ze weet dat ze teleurgesteld zal zijn als hij er niet is. En ze weet ook dat hij er niet zal zijn, want dat zei hij ten slotte en jongens krijgen geen impulsieve ideeën als 'Laat ik de bus nog eens nemen en haar verrassen.' Zo ver is ze al ondertussen. Ook al zit ze niet alleen op de bus, af en toe voelt ze zich zo wel een beetje. Zo is ze. Maar ze praat en lacht en tikkelt met haar rode schoenen op de vloer van de bus.

Aan de zevende halte bedenkt ze dat ze misschien maar beter af kunnen stappen. Ze maakt aanstalten, maar haar medereizigster zegt verbaasd dat ze er nog niet zijn. Dus blijft ze zitten. En scheldt zichzelf in stilte uit als ze de negende halte naderen. De bus stopt niet eens. Ze kijkt door het raam, heel stiekem, maar er staat niemand. Dus glimlacht ze maar eens naar het verdwaalde blikje cola dat bij het bankje rondzwerft. En ze zucht en is boos op zichzelf, want hij had gezegd dat hij er niet zou zijn.

Door de koude, op haar rode schoenen, loopt ze naar huis en probeert of ze haar denken ook kan uitschakelen.