|0036

The time warp.

Hij vraagt hoe ze dan moeten printen, Ina antwoordt slim dat hij het dan op een USBstick kan zetten en dat hij er wel één van haar kan gebruiken, plus dat Sara er ook wel zal hebben. En dat het helemaal niets geeft dat er maar één computer is, want dat wij ook wel dingen schriftelijk kunnen doen. Ik zeg dat het een vreemd en belachelijk idee is en hij gaat akkoord. Ze houdt vol van niet, dat hij zich dan ook niet naar huis moet haasten en de printer nog even kan bekijken. Haar argumenten slaan nergens op. Dan belt Sara. Of, als hij nog lang blijft, het misschien beter is als zij naar ons komt? Ik vraag me af of je via de telefoon met dingen kan gooien naar mensen.

Haar ogen zijn nog blauwer dan ik dacht en opnieuw draagt ze die afgrijselijke broek, met een nog lelijkere trui erboven. Ik glimlach niet naar haar, ook al doet zij dat wel naar mij. Met een knikje zal het ook wel gaan. Ina gaat haar voor naar boven, waar Niemand in zijn beige T-shirt nog steeds probeert de printer te laten werken. Hij komt op het idee dat er misschien een twee printer is, maar Ina moet hem daarin teleurstellen. Sara laat vrolijk weten dat ze een USBstick meegebracht heeft en ik maak een heel zacht geluid dat niemand hoort. Met een kleine n, natuurlijk. Hij ziet dan pas dat ze er is, kijkt op en lacht. Ze geeft hem een kus op zijn wang en ik zie zowel Ina's als zijn ogen naar mij flitsen. Verontwaardigd neem ik mijn map Aardrijkskunde en blader naar toerisme.

Terwijl ik probeer te bedenken hoe ik in godsnaam in deze situatie terecht ben gekomen, negeer ik Sara en Niemand, die geanimeerd en lachend met elkaar spreken en probeer Ina ervan te overhalen dat een camping echt niet zo geweldig is. Ze volgen beiden ons gesprek (en ik weet het) en Sara moeit zich ermee. Ik beantwoord haar vraag niet, dus doet Ina dat, om ongemakkelijke stiltes te vermijden. Tegelijk kijkt ze boos naar mij, wat ik handig weet te ontwijken."Allé komaan", lacht Sara als Niemand iets doet wat niet de bedoeling is en hij grinnikt. Nog kwader buig ik mij dieper over mijn blad papier en zeg dat ik straks maar eens door moet. Ina zegt dat ik zou blijven eten en ik schokschouder. Sara vraagt of ze stoorde of zo en Ina is zo snel in 'neen' zeggen dat ik geen antwoord kan verzinnen. Niemand houdt zich erbuiten.

Ik kijk ze na als ze 's avonds samen wegfietsen en steek mijn handen in de zakken van mijn trui. Je beseft pas dat je iets mist als het weg is.