|0009

Niemand zoals wij.

Vandaag ben ik een puzzelstukje. Mensen zijn graag het cruciale puzzelstukje, het stukje waardoor de puzzel net dat beetje mooier is, dat het áf maakt. Ik ben graag tegenstrijdig, ik dus niet. Neen. Ik ben wel een puzzelstukje, maar geen cruciaal.

Laat mij maar het stukje van linksboven zijn, waar de lucht helderblauw is en het niet opvalt dat het er (nog) niet ligt, behalve als je dan heel goed zou kijken en de moeite zou nemen om de puzzel echt te onderwerpen aan een inspectie. Ja, dan zou je het misschien wel zien ja. Anders ziet niemand het. [Neen, niet die Niemand. Daar praten we niet over.]

Ik ben het verloren stukje, dat al weken onder de tafel ligt en elke morgen de kleine kleutervoetjes voorbij ziet hobbelen, maar weet dat het waarschijnlijk in de stofzuigerslang zal verdwijnen en zijn plaats in de puzzel nooit zal vinden. Het stukje waar men zich al lang niet meer druk over maakt, omdat het toch niet zo erg is dat het er niet is en omdat men ook wel iets beters te doen heeft. Dat stukje ben ik. Een hoeksteen, maar geen belangrijke. Ik ben ook een puzzel op mezelf, maar dan een puzzel die maar uit twee stukjes bestaat.

En het tweede stukje moet ik nog altijd ergens vinden.