|0030

We are hiding in a safer place.

Elke woensdag zit er op de bus een meisje met rode schoenen.

Vandaag is ze 's morgens vroeg al zenuwachtig, als ze haar schoenen aantrekt, ook al zal ze koud hebben, en haar nieuwjaarskaart van de muur haalt. De rode punaise legt ze netjes op haar bureau, op een lukrake plaats tussen de rommel en ze aarzelt als ze de kaart in haar schoudertas stopt. 'Je hebt het jezelf beloofd', zegt ze streng en ritst haar tas weer dicht.

Het is ijskoud als ze om vijf na twaalf naar de bushalte loopt en ze haalt opgelucht adem als ze in de verte haar bus ziet aankomen. Rillend laat ze haar kaart zien en loopt naar haar plaatsje. Ze kijkt rond, voor de zekerheid, maar hij is nog nergens te bekennen. Ze gaat zitten, zet haar schooltas naast zich om een plaats bezet te houden en telt de bomen langs de kant van de weg, tot ze bij de achtste halte komen en ze wat rechter gaat zitten. De bus vertrekt weer eens zeven mensen afgestapt zijn en ze probeert door de huizen te kijken of ze hem in de andere straat al kan zien staan.

De bus stopt aan halte negen en met een zacht gesis gaan de deuren open. Hij lacht breed van zodra hij haar ziet en ze haalt haar tas van de plaats naast haar weg. Hij zet de zijne op de grond en gaat zitten. Eventjes zijn ze stil. "Gelukkig nieuwjaar", zegt ze dan snel, "en ik heb nog iets voor je." Hij is verbaasd, dat kan ze duidelijk zien, maar ze laat zich niet uit het veld slaan, neemt de kaart en geeft die aan hem. Hij lacht en bedankt haar, opent de omslag, bekijkt en leest de kaart. "Ik heb niets voor jou", zegt hij dan met een vage ondertoon van schuldgevoel in zijn stem. Ze wil al zeggen dat het niet erg is, als hij vraagt of hij haar in plaats daarvan drie kussen mag geven. Ze voelt dat ze rood wordt en knikt, omdat haar woorden haar in de steek laten.

Hij houdt woord en als ze afstapt kijkt ze lachend om, zodat ze nog eens kan zwaaien. Dit keer kijkt hij wél.