Jij hebt mij achtergelaten. Dat is mijn hele punt. Het was heel fijn, wij twee en zo en ik wou niets liever dan dat het bleef duren. Ik voelde me veilig en goed bij jou, eens ik eindelijk tegen je durfde te spreken. Want dat durfde ik eerst natuurlijk niet, dat is typisch ik. Ik klapte dicht, maar jij peuterde mijn schelp heel voorzichtig weer open en deed alsof je het niet merkte als ik tegenstribbelde. Ik viel keihard voor je en unlike others, was jij daar om mij op te vangen. De steen in mijn maag veranderde in een hoop vlinders.
Maar het kon niet goed blijven gaan, natuurlijk. Heel langzaam begonnen dingen te veranderen. Ik houd niet van verandering en het joeg me angst aan, maakte me verdrietig en boos. Misschien stootte ik je af, in elk geval dreven wij heel langzaam van elkaar af, elk op een stuk hout in een wilde zee. Ik probeerde me aan je vast te klampen, maar dat werkte averechts. Ten einde raad stuurde ik een noodkreet op je af, een zeven kantjes tellende brief, waar je op antwoordde en ik dacht dat het goed zou komen. Ik geloofde daarin.
Het was misschien niet bewust, maar je vergat me. Ik werd een plan K in plaats van A of zelfs B, daarmee was ik ook al gelukkig geweest. Alles wat ik je verteld had, wat jij me beloofd had, had in theorie heel mooi geklonken, maar in praktijk draaide het nergens op uit en ik betrapte mezelf erop dat de steen heel langzaam terugkwam, en groter dan ooit. Als ik 's morgens wakker werd, smaakte ik keien en voor ik ging slapen huilde ik kiezeltjes. Je vergat me gewoon. Ik vroeg je terug te komen. Bij mij te blijven, maar jij dacht dat ik je dingen verweet.
Het ging voorbij. De pijn is gebleven, maar ebt heel langzaam weg. Maar ik kan géén twee keer verdrinken in mijn eigen hart, ik kan niet twee keer hopen dat het goed zal komen en er dan achter komen dat het dat niet zal. Jij was mijn reddingsboei en ik kan die niet opnieuw kwijtraken.
Ik mis je wel. En ik wil het wel opnieuw. Proberen.
Ik ben alleen zo, zo verschrikkelijk bang dat het opnieuw zal gebeuren.
Maar het kon niet goed blijven gaan, natuurlijk. Heel langzaam begonnen dingen te veranderen. Ik houd niet van verandering en het joeg me angst aan, maakte me verdrietig en boos. Misschien stootte ik je af, in elk geval dreven wij heel langzaam van elkaar af, elk op een stuk hout in een wilde zee. Ik probeerde me aan je vast te klampen, maar dat werkte averechts. Ten einde raad stuurde ik een noodkreet op je af, een zeven kantjes tellende brief, waar je op antwoordde en ik dacht dat het goed zou komen. Ik geloofde daarin.
Het was misschien niet bewust, maar je vergat me. Ik werd een plan K in plaats van A of zelfs B, daarmee was ik ook al gelukkig geweest. Alles wat ik je verteld had, wat jij me beloofd had, had in theorie heel mooi geklonken, maar in praktijk draaide het nergens op uit en ik betrapte mezelf erop dat de steen heel langzaam terugkwam, en groter dan ooit. Als ik 's morgens wakker werd, smaakte ik keien en voor ik ging slapen huilde ik kiezeltjes. Je vergat me gewoon. Ik vroeg je terug te komen. Bij mij te blijven, maar jij dacht dat ik je dingen verweet.
Het ging voorbij. De pijn is gebleven, maar ebt heel langzaam weg. Maar ik kan géén twee keer verdrinken in mijn eigen hart, ik kan niet twee keer hopen dat het goed zal komen en er dan achter komen dat het dat niet zal. Jij was mijn reddingsboei en ik kan die niet opnieuw kwijtraken.
Ik mis je wel. En ik wil het wel opnieuw. Proberen.
Ik ben alleen zo, zo verschrikkelijk bang dat het opnieuw zal gebeuren.
0 reacties:
Een reactie posten