|0008

It's not me.

Vandaag gingen Ina en ik samen met nog iemand fietsen. We waren nog maar vijf meter ver toen er iemand onze namen riep. "Nee!" riep ik en fietste verder, maar de anderen stopten. Ik zuchtte. "Dit zijn wij niet", probeerde ik nog, "het lijkt alleen maar zo. We doen maar alsof, we zijn dubbelgangers. Ga naar huis en kruip in je bed, je ziet er een beetje moe en ziek uit." Hij fietste al mee. Ina keek mij bestraffend aan en zei dat ik niet zo kinderachtig mocht doen. Ik, kinderachtig? Hij was het, waar ze kwaad op zouden moeten zijn en hij was het, die ze kinderachtig zouden moeten noemen.

Ina en Niemand wisselden van plaats, maar ik zag hem niet. Deed alsof ik hem niet kende en ging iets sneller fietsen, ookal wist ik dat zijn conditie beter was dan de mijne. "Weet je wat ik altijd al eens heb willen doen?" vroeg hij plots. "Nee." Antwoorden was verkeerd, maar ik deed het wel en vraag mij niet waarom. "Een fietswedstrijd verliezen van een lief meisje." Verkeerd, zeemzoet, cliché en o zo ergerlijk. "Dan zal je dat vooral moeten doen." Ik ging weer trager fietsen en negeerde zijn zucht.

En wanneer hij vroeg waarom ik zo onbereikbaar was, was mijn antwoord: "Omdat ik er nu eventjes niet ben. Probeer het morgen misschien opnieuw."