|0033

Thans verdubbelt zich hun moed.

Elke woensdag zit er op de bus een meisje met rode schoenen.
Ze is vastbesloten als ze de bus opstapt en haar plaats inneemt. In de condens op de ramen schrijft ze haar naam, zoals ze dat zo vaak doet als ze een beslagen raam ziet. Er is een oud vrouwtje dat naast haar wil komen zitten, maar gezien er nog meer dan plaats genoeg is, zegt ze vriendelijk dat ze die plaats voor iemand vrijhoudt. Het vrouwtje kijkt haar eventjes zuur aan en loopt dan verder. Onzeker staart ze naar haar tenen en recht haar schouders dan. Het is niet het moment om onzeker te zijn.

Zes. Zeven. Acht. Ze houdt haar adem eventjes in en haalt het haar uit haar gezicht, strijkt met haar hand over de jeansbroek die ze aanheeft en gaat wat rechter zitten. Ze ziet hem staan aan de bushalte nog voor de bus stilhoudt en zijn ogen zoeken de zijkant van de bus af. Haar hart klopt in haar keel als ze zijn blik vangt en ze lacht. Hij glimlacht terug en stapt op. "Goedemiddag", zegt hij als hij zijn tas op de grond zet en naast haar gaat zitten. Er valt een stilte. "Nog bedankt voor het kaartje", zegt hij dan en ze knikt en zegt dat dat graag gedaan is. Natuurlijk. Ze zwijgen weer.

"Mag ik eens iets vragen?" zegt ze dan. Hij kijkt op van zijn knokels, die hij aan het bekijken was en knikt. "Eigenlijk heb je dat net gedaan", voegt hij er met een flauw glimlachje aan toe en ze glimlacht zo'n beetje. "Welja." Hij trekt zijn wenkbrauwen op en ze haalt diep adem. "Ik dacht... Misschien... Heb je zin om vrijdag naar de film te gaan?" Het is eruit. Ze haalt diep adem en haalt opgelucht en gespannen een lok haar van voor haar ogen. De film. Veel mensen vinden het een verschrikkelijke plaats om voor de eerste keer af te spreken, maar in feite is het niet de eerste keer. Ze knikt vastbesloten in zichzelf. "Vrijdag?" vraagt hij verbaasd en ze wringt onzeker haar handen in elkaar. "Ja, ik dacht..." Ze maakt haar zin niet af en veegt haar klamme handen af aan haar jeans. "Ik heb vrijdag training", begint hij uit te leggen en ze probeert haar teleurstelling te verbergen. "Maar zaterdag heb ik tijd", laat hij er meteen op volgen en haar gezicht klaart meteen op. Hij moet moeite doen niets te laten merken als hij ziet hoe blij ze daarvan wordt en glimlacht alleen. "Ik heb zaterdag ook tijd", antwoordt ze vrolijker dan hij van haar gewend is.

Als ze afstapt, zwaait hij als eerste. Op haar rode schoenen tikkelt ze naar huis en probeert niet te zingen.