|0018

It wasn't meant to be.

Elk jaar schrijf ik kerstkaarten aan de helft van de wereld. Op de meeste kerstkaarten komt alleen maar 'Prettig kerstfeest & een gelukkig nieuwjaar' te staan, misschien één of twee regeltjes tekst. Sommige mensen krijgen een tekst. Een kortverhaal of een sprookje. Omdat ik zelf graag zo'n kerstkaart zou krijgen, zo één met een sprookje erop. Dat zou ik fijn vinden. Ik krijg er nooit, maar goed.

Ina krijgt een sprookjeskaart. De twee meisjes van toen op de fiets en met wie ik naar de cinema ga ook. Niemand krijgt ook een kaart, omdat ik er toevallig nog één over heb. Ik schrijf er twee regeltjes, onbeduidende tekst op. Daar kan hij dan van maken wat hij wil. Of niet, natuurlijk.

Als ik ze afgeef, grijnst hij en hoewel ik hem dood wil bliksemen, dat lukt me niet. Hij geeft mij ook een kaart en dat verbaast me meer dan dat Ina een héle kaart voor mij heeft volgeschreven. In zijn kaart staan slechts enkele zinnetjes, maar de eerste en de laatste woorden raken mij meer dan zijn hele kaart had kunnen doen en ik glimlach naar hem, terwijl hij het niet merkt, want veiligheid blijft belangrijk. "Wat schrijft hij?" vraagt Ina onwetend, terwijl ze voor de laatste keer dit jaar haar map bovenhaalt om nog een paar dingen na te kijken. "Niet veel", is mijn ontwijkende antwoord. Tact noemen ze dat. Strategisch gezien is dat een perfect antwoord (haha!). En ze kijkt naar mij en glimlacht. Ik besluit dat ze mij echt veel te goed kent.

Er was eens een jongen die erg veel spijt had van zijn stommiteit [hij was drie jaar ouder, maar tien keer zo stom.]. En een meisje dat hem -terecht?- niet wou vergeven, wat hij ook probeerde. Op een dag deed ze dat wel. En ze leefden nog lang en gelukkig?