|0014

Fidelity.

Elke woensdag zit er op de bus een meisje met rode schoenen.
Het is ijskoud vandaag en alweer zit hij al op de bus als ze opstapt. Ze fronst haar wenkbrauwen een beetje als ze haar kaart aan de buschauffeur geeft. Hoe kan ze nu op hem vertrouwen als hij onverwachtse dingen doet? Daar houdt ze niet van. En toch zoekt ze verlegen zijn blik en geeft hem een nog verlegener lachje. Hij lacht breed terug en haalt zijn tas van de bank. Ze aarzelt. Als ze naar het plaatsje loopt, ziet ze dat hij naar haar schoenen kijkt en ze aarzelt nog meer. Ze stopt een bank te vroeg en in de war kijkt ze hem nog eens aan. Hij lacht nog eens en ze gaat naast hem zitten.

Ze vraagt hem of hij weer via de markt is gekomen. "Neen, ik had gewoon zin om hier op te stappen", antwoordt hij, "het was me te koud om een stuk te lopen." Ze glimlacht voorzichtig. En ze zwijgen. Ze kijkt langs hem heen door het raam en vraagt zich moedeloos af wat ze moet zeggen. Als ze voorbij zijn eigenlijke halte komen, kijkt hij op. "Zeg", zegt hij dan, "ik stap speciaal vroeger op en dan zeg je nog niks." Ze spert haar ogen wijd open en kijkt hem geschrokken aan. Hij stapt speciaal vroeger op? Ze struikelt over haar woorden als ze hem vraagt hoe zijn dag was. Hij zegt dat zijn examen mislukte en ze is zelfs een beetje blij als ze kan zeggen dat dat bij haar ook zo was.

Ze komen aan haar halte en plots beseft ze dat ze vergeten is op het knopje te drukken. "Nee!" roept ze nog, maar de chauffeur heeft geen geduld met haar en rijdt gewoon verder. Ze stapt dan maar een halte verder af. Hij zegt dag en ze glimlacht zo'n beetje. Als ze op straat staat, kijkt ze nog eens en zegt tegen zichzelf dat ze zal zwaaien als hij kijkt. Hij kijkt niet.

Ze loopt weg op haar rode schoenen en wenst dat hij dat wel gedaan had.