|0042

Oklahoma.

Nog één lesuur en dan hebben we een week vakantie. Er is niemand die zich concentreert op de uitleg van de lerares, niemand die acht slaat op de soorten verf die je kan gebruiken en wat Bic-art juist inhoudt. De kikker die ik teken weerspiegelt in zijn ogen 'Bijna', ook al is dat onbewust en zeker niet de bedoeling. Iemand vraagt wie er deze week allemaal op vakantie gaat en vanuit mijn ooghoeken zie ik Ina haar hand opsteken. Ze gaat naar familie in Frankrijk. Wat ze daar zeven dagen lang gaat doen, het is mee een raadsel, maar stiekem ook alleen maar omdat ik weet dat ik haar zal missen en ik wou dat ze bleef.

"Ma Anneke toch", zegt ze vrolijk, "ge hebt de rest toch nog? E. en L. en Niemand en Sara... Oké, slecht voorbeeld." Mijn blik was dodelijk en ze had het vrij snel door. Ze beloofde nog dat we zouden bellen en ik richtte me weer op mijn kikker die ik neergepend had. Eindelijk een opdracht die mij ook een beetje lag - ten slotte zat ik toch altijd te krabbelen in mijn mappen en werkboeken. "Omdenduur zie je er geen kikker meer in", frons ik halverwege het lesuur en leg mijn pen eventjes neer. Ina zegt raadselachtig dat dat misschien niet alleen op de kikker slaat en ik rol maar weer eens met mijn ogen - ik houd niet van cryptische uitspraken die zogezegd een meerwaarde zouden moeten hebben.

"Goei vakantie!" Ik mompel hetzelfde, loop hem aan de fietsenrekken straal voorbij en haal mijn paars-met-gele fiets uit het fietsenrek. Twee meisjes wijzen me na en lachen dat ik op mijn banden gespoten heb. Als ze doorhebben dat ik ze gehoord heb, lachen ze beschaamd en ik toon de breedste lach die ik op dat moment aankan. Ik weet niet of ze het echt gezien hebben. "Lopen we?" smeek ik Ina, die weet dat het geen zin heeft om neen te zeggen en we lopen. Sara fietst ons voorbij, roept, lacht en zwaait. In gedachten schiet ik haar neer - eigenlijk ben ik een agressief meisje, schiet het door me heen, maar ik negeer dat. Aan het station stappen we op om te fietsen. "Ik zal je missen", mompel ik tegen Ina als we elk naar de andere kant afslaan. "Veel plezier deze week", zegt ze er recht doorheen. "Ja, ik jou ook", mompel ik sarcastisch en ze lacht. "Amuseer je nu maar." We knuffelen, dan neem ik mijn fiets. "Ik reken erop dat je geen van beiden vermoordt", zegt ze ernstig en ik glimlach toch maar eens