|0052

Mooi als je lacht.

Om mijn naam waar te maken, kijk ik vandaag naar de wolken in plaats van mijn overhoring wiskunde te leren. Ze maken figuren die ik niet kan herkennen en al snel dwalen mijn gedachten af naar de jongen wiens rechterhand ik vandaag weer mocht vasthouden. Neen, wiskunde. Streng vermenigvuldig ik x met y en blijf maar het verkeerde uitkomen. Gefrustreerd sla ik op mijn map en vraag per sms aan Ina hoe zij dat doet. En als ik dan toch bezig ben, stuur ik ook maar meteen iets naar hem. Ik vind je lief is zijn antwoord. Koppig zeg ik tegen mezelf dat dat veel te zeemzoet is en leer verder, slaag er uiteindelijk zelfs in x en y aan elkaar te koppelen. Braaf.

Met het uiteinde van mijn pen tokkel ik op de rand van mijn map en zing zacht mee met de muziek die opstaat. Els De Schepper. Het raam van mijn kamer staat open, ook al is het daar eigenlijk wel een beetje koud voor en terwijl ik mijn les opzeg ga ik er voor staan, omdat de wind dan in mijn gezicht waait en dat fijner is. Ik weet het ook niet, sms't Ina terug, het is gewoon een strikvraag. Ik grinnik en antwoord dat ik het al gevonden heb. Trots kijk ik naar buiten, naar de overkant, waar zoals elke woensdagmiddag een meisje aan de bushalte afstapt. Er loopt een jongen bij haar dit keer en ze lachen. Meteen moet ik aan hem denken en ik lach als ik het geluidje van mijn gsm hoor. Ik vind je nog stééds lief. Ik bedenk dat ik zijn naam in mijn contactpersonen nog moet veranderen van Niemand naar Iemand.