|0017

Do you remember?

Vandaag staak ik. Vastbesloten hang ik het gesloten bordje op en doe alsof ik iedereen negeer en ik niemand kan horen. [Niemand met kleine n, mind you] Een hele dag blijf ik op mijn kamer hangen, schrijvend, lezend en dromend, tot ik scheur van de honger. En dan nog. Ik sta vandaag met mijn rug naar de wereld, want die is eventjes veel te groot naar mijn zin.

Af en toe moet dat eens. Af en toe moet je kunnen uitblazen, energie opdoen voor de volgende etappe en ook al is er het bijna vakantie, toch is dat voor mij op dit moment. En misschien is het daarom dat ik mij zo ziek voel. Zelfs mijn lichaam staakt met mij mee, als dat geen solidariteit is. "Maar je leert toch voor je examen?" vraagt Ina bezorgd. Natuurlijk doe ik dat. Al stakend.

En toch mist er iets. Ergens alleen tussen mijn map Nederlands en het liedje 'Michel' van Anouk besef ik dat er iets is, dat ik iets mis. Ik krabbel op mijn cursusblok en op één of andere manier blijven de zelfde woorden tevoorschijn komen. Misschien komt het door de muziek, die ik geïrriteerd afzet. Niet dat het helpt. Ina belt opnieuw. Ze heeft gedaan met leren. Of ik zin heb om met haar naar de kermis op de Markt te gaan? Ik zucht. Ze heeft nooit veel aandacht voor mijn koppige beslissingen gehad. Misschien daarom dat ik haar zo graag zie.

Nog geen tien minuten later zit ik in het reuzenrad en maak foto's van reusachtige suikerspinnen en rode kermislampjes. Staken kan altijd nog - dit is ook noodzakelijk.