|0019

Vrolijk zingen.

Elke woensdag zit er op de bus een meisje met rode schoenen.
Vandaag moet ze de bus eigenlijk niet nemen, omdat de examenperiode gedaan is en ze dus ook niet van school naar huis moet. Toch staat ze aan de bushalte en toch stapt ze op dezelfde bus als anders en gaat op hetzelfde plaatsje als vorige week zitten, in de hoop dat hij na negen haltes ook zal opstappen. Ze staart wat uit het raam eens de bus vertrokken is, tikt met haar schoenen op de grond en telt de haltes in stilte.

Er zitten niet veel mensen op de bus. Een paar meisjes van haar leeftijd of iets ouder, die afgesproken hebben om samen iets te gaan doen na de examens en nu druk aan het kwebbelen zijn over de moeilijke vragen van het examen geschiedenis. Ze glimlacht, want zij is al twee dagen van die vragen vanaf. Soms houdt ze wel van haar school. Ze komen aan de zevende halte en de meisjes stappen af. Ze gaat iets rechter zitten als ze denkt iemand met zijn jas te zien lopen, maar hij lijkt er alleen maar een beetje op, als ze heel erg goed kijkt. Ze zucht. Aan de achtste halte stapt een oude vrouw op, die aanstalten maakt om te gaan zitten en het dan toch niet doet. Opgelucht haalt ze weer adem en telt de seconden tot de bus weer stopt. Ze durft niet naar het bushokje te kijken.

Hij stapt op met zijn map nog in zijn hand en zijn rugzak in de andere. Ze hoopt dat hij niet kan zien hoe blij ze is, maar hij komt wel naast haar zitten en glimlacht. Ze glimlacht een beetje terug. "Volgende week ben ik er niet", deelt hij mee terwijl hij zijn map in zijn rugzak stopt, "maar nu had ik mijn laatste examen." Ze vraagt hoe het ging en hij zegt wel goed. Hij vraagt hoe het met haar gaat en ze zegt wel goed.

Eigenlijk gaat het veel beter, maar dat kan hij wel zien aan haar lach.