|0047

You can't hurry love.

"Als ik nog één Valantijnshart zie, ga ik gillen. En ik meen het." Ik zeg het tegen Ina tussen het derde en het vierde lesuur, terwijl zij haar notities voor onze overhoring naleest. Dat de eerste dag na de vakantie op onze school geen overhoringen gegeven mogen worden, daar hebben onze leerkrachten weinig boodschap aan. Ze doen het gewoon tóch. "Wacht tot hij voor je neus staat met een kaartje", zegt ze afwezig en ik maak een geluid dat de gemiddelde gnoe me nog niet kan nadoen. Ze kijkt verstoord op. "En wat moest dát voorstellen?" Een sarcastisch geluid natuurlijk. Dat leek mij toch wel duidelijk. Ze wil erop ingaan, maar de leerkracht komt binnen en we laten het maar zoals het was.

Op weg naar huis, met Sara aan onze zijde, wijst ze subtiel naar de versierde etalage van het naaiwinkeltje op de hoek. "Neehee", mopper ik. "Wat is er Ann?" vraagt Sara verbaasd. Gezien ik haar nog steeds haat, zeg ik niks en gebaar alleen maar naar het winkeltje. Ina vraagt opeens hoe Sara de film die ze met Niemand was gaan kijken nu eigenlijk vond. Ik kan haar wel afschieten en wil haar tegelijk eigenlijk knuffelen. Ik moet zelf toch eens dringend vragen gaan leren beginnen stellen.

"Goed, goed", zegt ze ontwijkend. "Alleen maar goed?" Ina veinst een teleurgesteld gezicht en ik begin iets sneller te fietsen, want dit hoef ik echt niet te horen. "Wel, neen, hij had afgebeld", zegt ze dan, "er was iets met zijn nichtje, of zoiets." Ik bijt op mijn lip en kijk naar ons Stationsplein, waar alle winkels versierd zijn met hartjes. Ergens is het toch wel een beetje mooi, ja.