|0006

All for one.

Elke woensdag zit er op de bus een meisje met rode schoenen.

Vandaag kijkt ze zoekend uit het raam en aan halte negen staat ze eventjes op, om de mensen te kunnen zien staan. Ze lopen langs haar heen als ze de bus instappen en ze houdt eventjes haar adem in om de sigarettenrook te verdringen. Ze zoekt langs hoofden en ogen, een wildvreemde man komt naast haar zitten. Ze schuift een beetje op en kijkt weer uit het venster. De bus vertrekt.

Ze zou moeten opstaan om te zeggen dat ze niet zomaar zonder hem mogen vertrekken, dat ze moeten wachten tot hij er is, maar dat durft ze niet en ze blijft voor zich uit kijken, met haar voeten naar zich toegetrokken. Als ze nog eens kijkt, ziet ze hem komen aanlopen, met zijn armen zwaaiend en zijn boekentas half op zijn rug, half op zijn zij. Bezorgd draait ze haar hoofd, maar de chauffeur ziet hem niet en rijdt verder. Ze drukt op de bel, in een opwelling. Ze weet dat het stom is en ze weet dat ze het niet zou mogen doen, maar ze belt. En de bus stopt bij de volgende halte. Ze moet nu wel afstappen, de man naast haar staat al op. Ze struikelt de bus uit, die meteen weer vertrekt.

Ze leunt tegen het bushokje, kijkt naar de neuzen van haar schoenen en telt de tegels van het voetpad rond zich. Ze telt. Eén. Twee. Drie. Vier. Vijf. Zes. Zeven. Acht. Negen. Tien. Elf. Twaalf. Dertien. Veertien... Bij negenendertig hoort ze voetstappen. Hij kijkt minstens even verrast als zij. "Je bus gemist?" vraagt hij als hij naast haar gaat staan. "Zoiets", zegt ze en denkt: niet mijn bus, wel jou. Maar ze zegt het niet.

Hij weet dat zo ook wel.