Joss Stone - Right to be wrong
Voor de goede orde: Ik ben fictief. Ontstaan in het brein van een 14jarige bakvis en verder ook niet echt... Maar laat je dat niet tegenhouden en spreek gerust tegen mij, ik antwoord.
Elke woensdag op de bus, zit een meisje met rode schoenen. Op zich is dat niet verwonderlijk. Ze stapt op, zet haar loodzware schooltas naast het bankje, gaat zitten en slaat haar benen over elkaar, want zo zit ze altijd. Haar schoenen zijn van het allerroodste rood en op de punt al een beetje versleten. Ze maken een fijn geluid als ze erop loopt. Het meisje kijkt uit het raam en lacht, heel zachtjes. Ze draagt die schoenen alleen op woensdag, want woensdag is De Dag. Haar persoonlijke D-Day. Elke week opnieuw diept ze ze op uit haar kast op woensdag. De linkske heet Hanne, de rechtse Lore. Ze praat er in gedachten een beetje tegen, haalt herinneringen op die alleen zij kennen.
Het meisje gaat verzitten, kijkt weer uit het raam. Ze tekent een hartje in de condens, veegt het dan gauw weer weg. Eigenlijk is het al een beetje te koud voor haar rode schoenen, maar dat acht ze onbelangrijk. En dan, als de bus stopt aan halte negen (geteld vanaf wanneer zij opstapt), gaat ze rechtop zitten, ze trekt haar voeten naar zich toe zodat de rode kleur minder opvalt en kijkt gespannen naar de reizigers. Tot ze hem ziet. Met zijn felrode T-shirt en hopeloos verwarde haar. Hij loopt straal langs haar heen en ze laat haar schouders moedeloos weer een beetje zakken, tot hij dan toch maar naast haar komt zitten. Omdat hij nu eenmaal niet anders kan. Dat laatste negeert ze echter.
Ze praten niet. Zij blijft zo'n beetje dromen. Over een dag waarop hij, wanneer hij de bus opstapt, naar haar zal kijken, haar zal zien zitten. En dan, dan zal hij lachen, eens zwaaien en zich naast haar laten zakken, een gesprek met haar beginnen. Hij kijkt naar haar schoenen en bedenkt dat rood haar mooi staat. Maar dat zegt hij niet. Ooit, op een dag misschien. Maar tot dan leven ze voor hun woensdagen. Tot dan wandelt het meisje rond in rode liefdesschoenen zonder liefde en hoopt dat hij het eens zal zien. Ze lacht heel zacht en haalt een haarlok uit haar gezicht. Hij kijkt opzij en ze begint opslag te blozen. Hij kijkt weer weg. Ze zucht onhoorbaar en kijkt naar haar schoenen. Misschien vindt hij groen mooier...
Ze stapt af en loopt door de kou naar huis. Alleen en op rode schoenen.
Het meisje gaat verzitten, kijkt weer uit het raam. Ze tekent een hartje in de condens, veegt het dan gauw weer weg. Eigenlijk is het al een beetje te koud voor haar rode schoenen, maar dat acht ze onbelangrijk. En dan, als de bus stopt aan halte negen (geteld vanaf wanneer zij opstapt), gaat ze rechtop zitten, ze trekt haar voeten naar zich toe zodat de rode kleur minder opvalt en kijkt gespannen naar de reizigers. Tot ze hem ziet. Met zijn felrode T-shirt en hopeloos verwarde haar. Hij loopt straal langs haar heen en ze laat haar schouders moedeloos weer een beetje zakken, tot hij dan toch maar naast haar komt zitten. Omdat hij nu eenmaal niet anders kan. Dat laatste negeert ze echter.
Ze praten niet. Zij blijft zo'n beetje dromen. Over een dag waarop hij, wanneer hij de bus opstapt, naar haar zal kijken, haar zal zien zitten. En dan, dan zal hij lachen, eens zwaaien en zich naast haar laten zakken, een gesprek met haar beginnen. Hij kijkt naar haar schoenen en bedenkt dat rood haar mooi staat. Maar dat zegt hij niet. Ooit, op een dag misschien. Maar tot dan leven ze voor hun woensdagen. Tot dan wandelt het meisje rond in rode liefdesschoenen zonder liefde en hoopt dat hij het eens zal zien. Ze lacht heel zacht en haalt een haarlok uit haar gezicht. Hij kijkt opzij en ze begint opslag te blozen. Hij kijkt weer weg. Ze zucht onhoorbaar en kijkt naar haar schoenen. Misschien vindt hij groen mooier...
Ze stapt af en loopt door de kou naar huis. Alleen en op rode schoenen.
0 reacties:
Een reactie posten