Testament.
Maar de laatste tijd, lukt me dat zo niet meer. Ik probeer te luisteren naar muziek die ik altijd zo mooi vond (om de tekst) en moet hem nu afzetten omdat ik ga huilen, omdat het zo schrijnend is. Ina zegt mij dat dat goed is, terwijl ze demonstratief een CD neemt en die gaat opleggen. Ik smeek haar dat niet te doen, maar ze legt 'Op een hoopje' op en ik kijk haar boos aan. "Het is goed", legt zij me uit, "want als je het begrijpt, kan je verder. Nu blijf je zo maar ergens ter plaatse hangen. Hoe wou je zo verder gaan?"
Ik wil haar zeggen dat dat niet waar is, dat ik niet ter plaatse trappel en heel goed weet wat ik wil - en hoe ik daar moet geraken. Ik weet dat ze het over Niemand heeft - alweer -, maar ik sta op en zet de speler af, met een welgemikte tik op de tweede knop van rechts. Het maakt een doffe klik en de cd blijft nog eventjes rondjes draaien, tot hij uiteindelijk stilhoudt. "Ik wil dat liedje niet horen", zeg ik zacht en kijk haar onzeker aan. Ze zucht en knuffelt mij.
Ze zet de cd toch weer op, maar niet op het liedje dat ik niet wil horen. Ik bedankt haar woordeloos en ze glimlacht zo'n beetje. Maar ze praat weer verder. "Wat heeft hij je ooit misdaan?" vraagt ze. "Je kan hem toch een kans geven?" Ik schud mijn hoofd. "Neen. Neen, dat kan ik niet." En als ze vraagt waarom, haal ik alleen maar schouders op.
En ter afleiding luister ik naar de muziek die ik niet wil horen. En huil.
0 reacties:
Een reactie posten