|0039

Together again.

"Aaaaaaaaannnnnnnnnnn!" Ik grom iets en trek mijn hemd aan, probeer het beige rokje nog iets meer naar beneden te trekken (waarom zijn die zo kort?) en haast me dan naar buiten, waar Niemand met zijn fiets staat te wachten. Juist. Waarom moet onze Chiro deze week iets op verplaatsing doen en waarom heb ik hem gevraagd samen te fietsen? Godzijdank is Sara er niet bij, maar veel wil dat niet zeggen. Ik glimlach en zeg hoi, want ik weet ik dat ik hem wel eens zou kunnen kwijtraken. In theorie. Eigenlijk wil ik dat niet weten, dus negeer ik het het grootste deel van de tijd, maar dat doet er nu niet echt toe. Hij vraagt niet hoe het gaat, maar zegt alleen dat we ons moeten haasten, dus vraag ik dat maar in zijn plaats. Goed. Er klinkt verbazing door zijn stem.

We vertrekken. We fietsen nog steeds in hetzelfde ritme, maar we zeggen niet veel. Hij vraagt na een tijdje hoe mijn weekend was, maar veel meer dan 'goed, rustig' kan ik daar niet over zeggen. Wat ik eigenlijk wil vragen is of hij Sara nog gezien heeft en of ze nu eigenlijk een koppel zijn. Zullen worden. Maar dat doe ik niet, ik gebruik alleen een omweg door te vragen hoe het met zijn werkstuk gaat. Zijn blik is eventjes indringend, dan kijkt hij weer naar zijn stuur en vertelt aan zijn fietsbel dat het goed gaat, maar dat het helaas nog niet af is. 'Helaas?' is mijn luchtige vraag tussen neus en lippen door, maar ik weet dat hij me ondertussen wel al doorheeft. 'Hmm.' Het instemmend gemompel werkt op mijn zenuwen en hij weet dat.

Ik tel de bomen in het midden van de weg, moet uitwijken voor een auto en rijd hem bijna omver. We lachen er geen van beiden mee. Mijn volgende vraag is hoe goed hij haar kent. Het feit dat hij 'wie' vraagt vat ik op als een heel goed, maar eens ik haar naam gezegd heb, beweert hij dat ze elkaar helemaal niet goed kennen.Mijn 'o' klinkt zelfs in mijn oren veelbetekenend. Ik vraag of ze leuk is en hij zucht geërgerd, zegt dat ik gewoon moet vragen wat ik wil weten. Ik voel dat ik bloos en reageer kattig dat hij dat zelf ook wel weet. Er valt een stilte. Na een tijdje verontschuldig ik me stilletjes, hij schokschoudert. Misschien komt het door het korte Chirorokje, maar als ik om vijf uur terug naar huis fiets, heb ik het ijskoud.