|0020

Someone's watching over me.

Zenuwachtig? Ik niet hoor. Zoals elke morgen kom ik trouw een half uur te vroeg op school en sta ongeduldig te wachten tot de bel gaat. "Je bent toch niet zénuwachtig", zegt Ina, "je wéét dat het goed zal gaan!" Ik negeer haar. Ze zei het gisteren in de cinema ook al. Het was me toen gelukt niet naast Niemand terecht te komen, eigenlijk hebben we helemaal niet zoveel tegen elkaar gezegd, and that's fine with me.

Onze klastitularis wil ons allemaal apart zien en ik kan haar wel afschieten. Laat ons nog wat langer wachten ja, waarom ook niet? Ik zit toch al kotsmisselijk te wezen, daar kan nog wel een uurtje bij. En ze neemt er haar tijd voor, alsof ze echt niets beters te doen heeft. Ik tokkel maar wat op de rand van mijn bank, terwijl Ina haar punten, die ze al lang heeft, nog eens overloopt. Ik wil haar vragen of ze daar alsjeblieft mee wil stoppen, want ik ben er zeker van dat ze overal vér boven het klasgemiddelde zit en meer zal hebben dan ik, maar durf niet goed. En dan eindelijk, eindelijk, hoor ik mijn naam.

"'t Is goed", lacht ze en ik voel een grote last van mijn schouders vallen. Mijn ogen flitsen over de cijfers en ze geeft hier en daar uitleg, maar er is maar één vak waar ik écht naar wil kijken: Wiskunde. Eindelijk kom ik het tegen. Mijn vinger gaat langs mijn Dagelijks werk, naar het Proefwerk en uiteindelijk naar het totaal. Achtenzeventig. Er komt een enorme glimlach op mijn gezicht als ze me nog eens feleciteert. Ik ga buiten met een heel licht hart. En hoofd.

"En?" vraagt hij als ik hem toevallig tegenkom in de gang (maar wat is toeval?). Even wil ik hem negeren, maar dan grijns ik en steek mijn duim op, terwijl ik de trap al opren. "Proficiat!" roept hij me nog na en ik maak een soort van zwaaibeweging over mijn schouder. En vraag me af of het raar zou zijn in het midden van de school te beginnen zingen.