|0045

Some hearts.

"Wacht eventjes, Ann, ik ben aan het eten." Ongeduldig wacht ik tot Ina zich een weg naar buiten gewerkt heeft en dan eindelijk met me kan praten. "Trouwens, je belt naar het buitenland." Ik zeg dat ik het weet, dat het juist daarom is dat ik voort wil maken. Ze vraagt wat er is en in een half minuut tijd, haast zonder adem te halen en spaties te gebruiken, gooi ik het hele verhaal eruit en dat hij zo vriendelijk was en dat ik nu niet weet wat ik moet doen en dat hij Sara misschien tóch veel leuker vindt en... Ze onderbreekt me midden in mijn monoloog. "Ann?" Ik zwijg verbaasd. "Bel hem." Ik protesteer. "Ann, ik meen het, bel hem, mail hem, schrijf hem, ga naar hem toe, het maakt niet uit, maar doe iets. Vraag hem wat hij vindt en laat hem daarna los. Of net niet."

Wat heb ik nu aan zó'n advies. Ik wil gewoon horen dat hij wel voor mij zal kiezen, uiteindelijk, dat ze daar zeker van is en dat hij ook niet echt een andere keus heeft. Voor de rest maakt het me niet uit. Ze zucht. "Van tegen mij te zeuren over hoe verward je wel niet bent en te vragen of hij je volgens mij wel leuk vindt, Ann, daar ga je écht niet gelukkiger van worden. Dus vraag het hém." Ik frons. "En als hij neen zegt?" piep ik dan. Het hoge woord is er eindelijk uit; ik ben doodsbang dat hij mij opnieuw zal laten vallen, terwijl hij me eerst deed geloven. Ina zucht. "Dan laat je hem staan, doe je alsof hij nooit bestaan heeft en ga je verder met je leven, zoals je al enkele maanden moet doen. Maar kom, dat zijn zorgen voor later. Zég het hem, Ann! Bedenk hoe gelukkig je nu bent, hoe anders je het wil en dan zal je zelf wel zien dat het beter is." Het is even stil. "En het spijt me, maar ik moet ophangen. Succes ermee, kus."

Ons gesprek heeft me alleen nog maar verwarder gemaakt dan ik al was, boos loop ik naar beneden, waar mijn klein nichtje me met open armen opwacht. Ik lach, vang haar op en zwier haar in het rond. "Dag Lientje." Ik druk een kus op haar hoofd, zet haar dan weer neer en luister geïnteresseerd naar het verhaal dat ze afsteekt, over strijkparels en konijnen. Was ik ook nog maar zo klein. Hoewel ik me niet kan herinneren dat ik als kleuter zooo gelukkig was, ik verveelde me volgens mij het grootste deel van de tijd. Liever zou ik teruggaan naar het eerste middelbaar, dáár was ik gelukkig. "Neen hoor, Lientje, ik luister. En wat gebeurde er toen met Cis?" Ze vertelt vrolijk verder en ik strijk over haar blonde krullen. Broer vraagt of er iets is, ik zeg neen en negeers Zus' 'Het zal wel.' Het is nog niet zó lang geleden sinds ik ontdekte dat tegen jezelf liegen makkelijker is dan tegen anderen.