|0004

Just like we dreamed it.

Ina en ik, we lopen samen over straat met elk een fiets - ik een geelmetpaarse en zij een groenmetrode - en praten over niet-verboden onderwerpen. Onze gesprekken zijn tegenwoordig soms moeilijk, aangezien we beiden onderwerpen hebben waar we niet over mogen praten. Ze lacht om iets wat ik zeg en ik lach met haar mee, ookal kende ik de clou al. En dan opeens, voel ik mijn voeten loskomen van de grond. "Ina?" roep ik, maar ze volgt al. Ik bedenk nog net dat ik vandaag gelukkig geen rok draag, want vandaag was ik het sprookjesfiguur beu.
We zweven over de huizen. Overal wijzen mensen ons na, met hun mond open. Ina giechelt door het grappige aanzicht en ik zwaai naar bekenden. Ze zwaaien niet terug, ze beginnen druk met elkaar te discussiëren dat het onmogelijk is dat wij daar zweven. Maar vandaag is niets onmogelijk. We zweven richting de kerktoren en maken een rondje rond de windhaan, die ons even zwijgend als anders streng aankijkt. De wereld is plots veel kleiner. Ik glimlach naar een mier en grijns naar de vogel die eventjes komt kijken wat wij doen. En zelfs voor Niemand (waarover we eigenlijk niet spreken) is er een glimlach. Hij zwaait, maar dat is te veel.
We gaan hoger en hoger, tot we de wolken bijna kunnen aanraken. Ik strek mijn hand op, in een poging de koude te voelen, maar we worden onherroepelijk terug omlaag getrokken. Ik probeer nog tegen de lucht in te zwemmen, maar nog geen tien seconden later sta ik weer naar mijn fiets, met Ina en lopen we verder. Ik dit keer met haar fiets en zij met de mijne. Maar dat lossen we straks wel op.