|0041

What I did for love.

Elke woensdag zit er op de bus een meisje met rode schoenen.
Vandaag draagt ze grijze Allstars en met een zakje M&M's in haar handen staat ze te wachten aan de bushalte. Als ze haar bus ziet komen, steekt ze haar pasje niet op, ook al doen klasgenoten en busgenoten dat wel. Ze stapt niet op, ziet hem zitten op de voorlaatste bank en ontmoet heel eventjes zijn blik. Hij ziet haar staan en plots verdwijnt zijn hoofd onder het raam. Ze fronst haar wenkbrauwen en gaat op haar tenen staan, beseft dan plots dat het haar niet meer kon schelen en kijkt weg. Ze ziet hem terug overeind komen en haar nieuwsgierigheid wint.

De bus vertrekt, ze kan niet meer opstappen. Hij houdt de achterkant van zijn cursusblok tegen het raam, waar hij doorheen de wiskundige vraagtsukken met een zwarte marker HET SPIJT ME heeft geschreven. Er komt, ondans haar kwaadheid, een flauwe glimlach op haar gezicht. 'Volgende week' gebaart ze en hij knikt, steekt zijn duim op. Ze leunt weer tegen het hokje, vraagt zich af wat zijn excuus zal zijn en probeert zich niet te ergeren aan alle voorbijflitsende scholieren. Ze heeft vandaag geen koude voeten, dat is een begin.

De volgende bus zit voller dan ze verwachtte - haar eigen bus is altijd vrij leeg, door het kleine aantal mensen dat die kant op moet en het vroege tijdstip. Ze moet zelf meestal rennen om hem te halen. Met haar tas tussen haar voeten, maakt ze zich zo klein mogelijk en houdt haar adem het grootste deel van de tijd in om de regendruppels op de jas van het meisje naast haar niet in haar mond te krijgen. Ze stapt een bushalte vroeger af dan ze dat eigenlijk moet doen en slentert door de regen naar huis.