All for one.
Ik zat op de breedste tak van de boom in onze tuin, zoals ik ook zo dikwijls op de vensterbank van mijn kamer zit. Het geeft me een vreemd gevoel van rust. Kunnen nadenken zonder afleidende dingen. En vanop mijn plaatsje kon ik de hele straat van ons dorp overzien. Het is geen groot dorp, maar groter dan enkele jaren geleden. Op sommige plaatsen kan je nog op straat spelen, met het buurmeisje of haar broertje. Vroeger deed ik dat vaak. Eline en Thomas heetten ze en hele middagen vulden wij met lauwe limonade, oude poppen en verkrotte huisjes die wij ons eigendom noemden.
Ik weet niet waar ze nu zijn. In het huis naast ons, duidelijk. Maar met hun hoofd duidelijk vele landen en jaren verder. We lachen zelfs niet meer als we elkaar tegenkomen. Onzichtbaar voor elkaar. Soms denk ik wel dat ik ooit doorschijnend zal worden, omdat anderen mij ook zo zien. Maar daar praten we niet over...
Ik zit in mijn boom, met mijn rug naar de wereld en ik denk na. Over Ina en Niemand. Ina en Niemand. Niemand en Ina. Het klinkt niet. Neen, het klinkt zelfs volledig verkeerd. Opgelucht kijk ik naar de lucht, doe een poging mijn hoofd met de wolken mee te geven en er een nieuw voor in de plaats te krijgen.
Maar helaas. Geen luchtpost, vandaag.
0 reacties:
Een reactie posten