|0038

Anders.

Ik zeg haar dat het niet waar is. Niet, gewoon niet. Dat ze liegt en dat dat heel laag is. Ze lacht, zegt dat ik maar eens moet leren dat het niet is omdat ik het niet wil dat het anders wordt en ermee moet leren leven. Ik bliksem haar dood en vraag waarom dan. Wat ze denkt dat het nut ervan is, waarom ze nog maar dácht dat ik het zou willen. Ze zegt dat ze heel goed wist dat ik het niet zou willen, maar dat ik geen andere keuze heb en nu mijn mond maar moet hebben, ofdat we anders ruzie krijgen met de leerkracht. Ik kijk of ik de wiskundeoefening niet van mijn blad kan staren. (Het lukt niet.)

Hoe haalt ze het in haar hoofd. Dat denk ik als ik in de fietsenstalling sta en gewillig wacht tot ze - met dit keer een broek die haar iets mooier staat en daarom vind ik haar nog irritanter - eindelijk haar fiets uit het rek gehaald heeft. Ina babbelt tegen haar. Sara vraagt nog eens of het echt niet stoort, kwekt er vrolijk achteraan dat ze anders alleen moet fietsen en dat we toch dezelfde richting uit moeten en tja, het leek haar wel leuk. Ik hoop dat mijn blik leeg is als ik haar aankeek. Ze beantwoordt hem met een brede lach. Ik besluit dat ze geen voeling heeft met de realiteit en zeg dat ik vandaag zin heb om te lopen. Soms doen we dat, dan wandelen we een stukje, omdat we geen zin hebben om te fietsen en omdat het makkelijker praat. Ina legt het razendsnel uit aan Sara, die natuurlijk meteen akkoord is. Als ik me omdraai zie ik hem net razendsnel over het schoolplein fietsen - wat eigenlijk niet mag. Hij ziet me en zwaait. Het is Sara die terugzwaait. We lopen naar buiten en ik probeer te wensen dat minstens één van hen onder een auto terecht zal komen. (Het lukt niet.)

Halverwege het gesprek vraag ik Sara of zij en Niemand samen zijn. Het floept er zomaar opeens uit en het verbaast me zelf. Ik wou het niet vragen. Ze kijkt verbaasd, maar kapt haar zin af. Ik merk haar aarzeling als ze nee zegt duidelijk en probeer Ina's blik te vangen, wat na een tijdje lukt en hoop dat mijn ogen duidelijk genoeg zijn. Ze pikt erop in en vraagt 'Echt niet.' Sara glimlacht, schokschoudert. Zegt dan nee, echt niet en voegt eraan toe dat ze hem wel een hele lieve jongen vindt. Het is eventjes stil, dan zegt ze dat ze de indruk heeft dat hij het eerder voor iemand anders heeft. Ze noemt geen namen. Ik probeer er niet meer aan te denken.

Het lukt niet.