|0051

't Smidje.

"Hé", zegt hij als hij me ziet en maakt zich los van zijn vrienden. Hier heb ik twee dagen moed voor bij elkaar moeten rapen. "Ik moet je spreken", zeg ik met trillende stem als we eigenlijk al lang apart staan. "Ga je gang", is zijn laconieke antwoord en heel even kan ik hem wel wurgen, maar ik slik en stop mijn handen in mijn broekzakken om niet te laten zien hoe erg ze trillen. "Ik... Heb nagedacht", begin ik en negeer zijn: "Ja, natuurlijk, jij zal eens níet nadenken." In plaats van erop te antwoorden wring ik mijn handen toch in elkaar en staar naar mijn tenen. "Ik vind je ook nog steeds lief", piep ik eindelijk.

Het hoge woord is eruit. Voor een fractie van een seconde daalt er een vreemde kalmte over mij heen, kan ik weer diep ademhalen en is mijn hoofd leeg, zie ik alle kleuren van de regenboog op de achtergrond en draait hij eventjes een cirkeltje. Een fractie van een seconde, daarna wordt alles weer scherp en kan ik alleen nog maar bang zijn voor zijn antwoord, zo erg dat ik er misselijk van word en mijn handen het liefst weg zou gooien. Hij lijkt te wachten of er meer zou komen en zucht wanneer duidelijk wordt dat ik uitgepraat ben. Hij glimlacht en knikt langzaam. "Ja. Dat hoopte ik al."

Jij en ik tegen de wereld, denk ik en vraag me af of ik nu een enorme fout maak.