|0031

Zonder jou.

De persoon waarvan ik dacht dat ze nooit 'weg' zou gaan deed dat wel. Omdat ik vroeg of ze eindelijk op zou willen houden met ons te koppelen. Ze werd kwaad, ook toen ik haar uitlegde dat het heel lief bedoeld was, maar dat ik er gewoon echt geen behoefte aan had en dat ik wel op mijn eigen benen kon staan op jongensvlak. Ze zei dat ik dan eens iets moest doen in plaats van te zeuren en toen werd ik natuurlijk ook kwaad en uiteindelijk vertrokken we op vrijdagavond allebei kwaad naar huis.

Ik loop een beetje verloren door het huis en neem af en toe de telefoon vast met de bedoeling haar te bellen en denk aan de woorden die ze sprak. Doe dan eens iets in plaats van altij maar te zagen hoe het gaat zoals je het niet wil. Ja. Maar ik heb haar raad niet nodig over Niemand, ik kan dat zélf wel oplossen. Ook al bedoelt ze het lief, het is niet de bedoeling dat hij gaat denken dat ik haar altijd nodig heb. Want dat is niet zo. Oké, misschien een beetje. Maar niet zo héél veel.

Doe dan eens iets. Ik zucht en neem de telefoon nog maar eens vast. Neen. Ik ga hem niet bellen. Ik leg de hoorn weer neer. En bel dan toch. "Met Ann." Hij is even stil. "Hoi." Zijn stem is afstandelijk en koel en het raakt mij meer dan ik wil toegeven. "Ik... Heb..." Hoe vraag ik wat ik wil weten? "Ik kan niet lang praten", gooit hij er al tussen, "ik heb een groepswerk te maken straks, met Sara." Ik weet bijgod niet wie Sara is en bijt op mijn lip. "Oké dan." We zeggen allebei niets. "Dag dan?" vraagt hij en ik schokschouder, al kan hij dat niet zien. "Ja, dag." Ik hang als eerste op en kijk kwaad naar mijn tenen. Hij heeft helemaal geen recht om zo kortaf te doen, alleen ik mag dat. En zonder erbij na te denken draai ik Ina's nummer. "Iets doen haalt helemaal niets uit als hij klootzakkerig is", zeg ik van zodra ze opneemt en besef dan pas dat we ruzie hadden. "En het spijt me." Ze grinnikt.