|0043

Dream catch me.

"En er heeft daarnet iemand voor je gebeld!" roept mama boven het geluid van mijn haardroger uit. Ik versta haar maar nauwelijks, vraag toch wie en zeg terug te bellen als ze zegt dat het een klasgenoot was. Straks dan, want nu ga ik met E. en L. naar de film. Ik weet dat ze Niemand ook meegevraagd hebben, maar ik weet niet of hij komt. Misschien daarom dat ik vloek op mijn oorbellen, die niet mee willen werken en op de haardroger, die halverwege besluit ermee op te houden. Aan het licht dat plots uit gaat, merk ik dat de elektriciteit gewoon uitgevallen is en een minuut later sta ik alweer te vechten met het ding, maar toch. 't Gaat om het principe.

Ik knik braaf als ze vragen of die film goed is en probeer hem niet aan te kijken, of het toch niet te erg te laten opvallen. Sara is er niet bij, nochtans vroeg E. naar haar. Geen tijd, zei hij. Tevreden geef ik mijn ticket af aan de meneer die daarvoor staat en houd de gescheurde versie bij in mijn tas, waarin ik alles bijhoud. Ik zou hem eens moeten opruimen, maar daar ben ik dan weer niet zo goed in.Op één of andere manier lopen E. en L. naast elkaar en Niemand en ik ook. "Is Sara er niet bij?" vraag ik en  doe net alsof ik niet weet dat E. hem dat ook al gevraagd heeft. Zijn blik verraadt dat hij mij wel doorheeft,  maar het feit dat hij er niets over zegt verklaart voor mij veel.  

"Neen, ze had te veel schoolwerk." Ik zeg nog net niet 'jammer' om te kijken hoe hij reageert. In het veilige donker van de bioscoopzaal, kom ik erachter dat ik 'oke' heb gezegd toen E. en L. voorstelden om naar een thriller te gaan kijken. Bij de eerste beelden sper ik mijn ogen open en beloof mezelf nooit meer zomaar toe te stemmen op een vraag die ik niet gehoord heb. Hij weet dat ik bang ben. Hij weet het altijd. "Nee!" zeg ik als hij tijdens de pauze vraagt of ik het een mooie film vind. Ze lachen, ik wil iets zeggen en word onderbroken door de zoveelste gil die de zaal in wordt gekatapulteerd. De film is weer begonnen.

Als de knappe heldin zich in de zoveelste levensbedreigende situatie bevindt, wend ik mijn hoofd af en bestudeer de stiksels van zijn vest, doe alsof ik niet merk dat hij gaat verzitten en grijp dankbaar zijn hand om erin te knijpen. Ze zijn nog steeds even warm.