|0037

Would you be happier.

Elke woensdag zit er op de bus een meisje met rode schoenen.
Ze loopt traag naar de bushalte, alsof ze hoopt dat ze haar bus zal missen, maar ze is toch nog op tijd. Haar tenen hebben koud en het liefst wil ze omdraaien en terug de behaaglijke warmte van het schoolgebouw inlopen en zich daar verstoppen in het Bio-lokaal, tussen de skeletten en de plantjes. In plaats daarvan loopt ze naar de bushalte en stapt op. Ze zou kunnen wachten op de volgende bus, maar dat doet ze niet. Als ze gaat zitten, struikelt ze bijna en kan zich nog net overeind houden. Ze tekent wat in de condens en leunt dan met haar hoofd tegen het raam. Met een trieste blik telt ze de voorbijglijdende haltes. Zes. Zeven. Acht. Ze staat op het punt uit te stappen, maar is net te laat en ze zijn op weg naar halte negen. Langzaam gaat ze weer zitten en knippert de twijfel weg.

Ze kan de halte niet goed zien, door de hoeveelheid mensen die er staan, maar ze ziet meteen dat hij er niet tussen staat. Ze staart naar haar handen, weer naar de halte, naar haar voeten. Er komt iemand naast haar zitten, maar ze weigert op te kijken om te zien wie het is. Ze telt haar vingers, de streepjes op haar handschoenen op haar schoot en tekent weer op het raam. De bus vertrekt en ze kijkt nog om te zien of hij weer te laat is, maar dat is hij niet. Hij komt niet. Ze duwt op de bel en staat alvast op om af te stappen. Het is koud buiten, maar er schijnt een waterig zonnetje en afgezien van haar tenen heeft ze het alleen maar vanbinnen koud.

Onwennig gaat ze op het bankje in het bushokje zitten en kijkt om zich heen, vraagt zich af waar ze eigenlijk op wacht. Eigenlijk weet ze het. Ze wacht op hetzelfde als waar ze zaterdag op wachtte, toen ze daar enkele uren in de koude op hem stond te wachten en toen weer naar huis ging, met tranen die ze niet wou huilen en een beginnende verkoudheid. Ze rilt en wrijft over haar enkels, gaat opstaan en loopt wat heen en weer om het warmer te krijgen. In de verte ziet ze de bus komen en ze blijft stil staan, zoekt ingespannen de ramen af en vindt hem op de laatste bank.

Hij praat. Met een blond meisje dat ze al eerder zag. Het meisje wijst naar haar (waarom?) en hij ziet haar staan. Hij heeft zijn tas op schoot, kijkt geschrokken en wil overeind komen, maar de bus is al voorbij. Ze ziet hem nog door de achterruit kijken, met zijn handen 'volgende week' gebaren, maar ze kan alleen staren. Als hij voorbij is, struikelt ze achteruit, neemt haar tas en loopt weg. Ze weet dat ze volgende week geen rode schoenen zal dragen.