|0007

Dangerous.

"Is het echt?" lacht Ina als ze me komt opzoeken in mijn toren en ik bloos. "Mja. Zo heel stiekem misschien wel." Vandaag ben ik Doornroosje. Ik lig op mijn rug op mijn bed, maar met mijn ogen gesloten. "Als er iemand binnenkomt, moet je me waarschuwen", zeg ik tegen Ina, "dan kan ik snel doen alsof ik slaap." Ze vraagt me of ik echt denk dat ze het zullen geloven, dat ik wakker gekust moet worden, maar ik zeg dat dromen geen kwaad kan. En dromen, daar weet ik toevallig alles van, dus ze kan er niets tegenin brengen. Hoewel ze het natuurlijk wel probeert, maar ik doe alsof ik haar niet hoor.

"Vandaag ben ik Doornroosje", zeg ik haar, "ik wil wakker gekust worden en voor dat gebeurt ga ik hier niet weg. Never nooit." Ze vraagt opnieuw of het echt is en lacht om mijn allitteratie. "En wie moet je wakker komen kussen?" vraagt ze als ze opstaat en naar het kleine keukentje schrijdt om daar koffie te zetten voor zichzelf en een tas warme chocolademelk voor mij te maken. "Niemand", antwoord ik en besef het foute van die zin. Ze draait zich abrupt om en bijna schiet ik overeind, maar het sprookje in mij weet mij ervan te overtuigen dat ik moet blijven liggen. "Nee", zeg ik snel, "niet díe Niemand. Ik bedoel niemand als in geen enkel wezen." Ze zwijgt terwijl ze door mijn chocolademelk roert en ze legt er een koekje bij.

"Hier." Ze geeft me de tas en als ik die tegen mijn lippen wil zetten, besef ik dat dat al liggend niet gaat. Even is het muisstil in de Toren, terwijl Ina mij nieuwsgierig gadeslaat. "Ach, Doornroosje zijn kan altijd nog", zucht ik en kom overeind, "zonder het wakker kussen is er toch niets aan."