|0028

Fight for all the wrong reasons.

Toch een antwoord. Omdat ik hoopte dat hij zou zwijgen en hij dat natuurlijk niet meer deed. Mijn gsm lag al twee dagen continu naast me en ik checkte hem elke vijf minuten - maar niet voor hem hoor, neen, omdat Ina en ik zouden afspreken en ik niet van onzekerheid houd. Broer en Zus maakten ruzie en ik probeerde me met Kat tevergeefs afzijdig te houden, toen ik gered werd door dat toestelletje. Of ik morgen iets te doen had. Natuurlijk had ik morgen iets te doen, ik ging naar de Chiro en hij zou daar ook zijn. Dat stuurde ik terug.

Of ik nog niet wist dat het deze week geen Chiro was? Ik vloekte binnensmonds en dankte hem stiekem inwendig omdat ik daar anders schoon gestaan zou hebben. Hij belde en ik wachtte om op te nemen, maar hij hield niet af. "Neen, ik wist het niet, maar nu wel." Even was hij stil, toen begon hij te lachen.

Dus sta ik straks aan het station, voor de zoveelste keer. Ik weet niet wat hij van plan is en ik heb er ook geen zin in, maar een andere optie zal er zoals altijd wel weer niet zijn. Als ik Ina moet geloven. "Ge zult mij nog dankbaar zijn!" zegt ze als ik erachter kom dat zij Niemand moed heeft ingesproken. En dan: "Die jongen staat ook niet zo stevig op zijn benen als het lijkt, en toch blijf jij hem wegduwen. Je zou daar eens mee moeten stoppen." Bijna word ik kwaad. Bijna. In plaats daarvan vraag ik of zij onze nieuwe lesrooster nog heeft liggen en hem eventjes wil dicteren.